Echt gebeurd: Kato* ontdekte haar zwangerschap pas na zeven maanden. Ongelooflijk misschien, maar het gebeurt vaker dan je denkt. Uit onderzoek en ervaring blijkt dat elke zwangerschap, net als elke baby, uniek is. Vrouwelijke cycli en lichamelijke veranderingen zijn zo onvoorspelbaar, dat je onmogelijk kunt oordelen hoe zoiets over het hoofd gezien kan worden. Soms houdt de geest het lichaam voor de gek, en soms andersom. De schok voor Kato moet enorm geweest zijn. 

“It takes a village to raise a child,” is de gevleugelde uitspraak. Maar waar vind je jouw dorp als je het zo plotseling, zo dringend nodig hebt? Ouders wonen ver weg, werken vaak zelf nog, en tantes en ooms zie je alleen op verjaardagen. Vrienden willen best een keer boodschappen halen, maar durven een baby niet te voeden. Ze zijn ook druk, trouwens, komende weken.

Waar zijn eigenlijk de moderne initiatieven van die goede oude ‘village’? Kato zocht hulp om met haar situatie om te gaan en kwam terecht bij Buurtgezinnen. Deze organisatie koppelt ouders die – om welke reden dan ook – hulp nodig hebben bij het ouderschap aan buurtbewoners die willen helpen. Kato vond via Buurtgezinnen een gezin dat haar in de eerste zes maanden ondersteunde door de zorg voor een dag over te nemen. Zo kon ze zelf groeien in haar nieuwe rol als ouder.

Leontine Bibo, oprichter van Buurtgezinnen, orthopedagoog, moeder, pleegmoeder en ondernemer, pleit voor een gedeeltelijke verantwoordelijkheid als het gaat om andermans kinderen. ‘Kinderen hebben de beste vooruitzichten in gemeenschappen waar het opvoeden van kinderen als te belangrijk wordt gezien om volledig aan de ouders over te laten. Het zou mooi zijn als de opvoeding van kinderen weer meer een zaak van de samenleving wordt. De buurkinderen opvangen als de buurvrouw ziek is, of ingrijpen als een kind op straat wordt gepest; dat is met z’n allen zorgen voor de generatie van morgen.’

Buurtgezinnen maakt jaarlijks zo’n 1500 koppelingen tussen gezinnen. Er zijn ‘hulpgezinnen’ met een hulpvraag en ‘buurtgezinnen’ die willen helpen. Daarnaast probeert de organisatie de maatschappelijke moraal te sturen. Het moet normaler worden om elkaars gezinnen in de gaten te houden. ‘Helaas wordt een opmerking over andermans kind vaak gezien als bemoeizucht,’ zegt Bibo. ‘We zijn een beetje verleerd hoe we aandacht geven aan een kind van een ander: een aai over de bol, of een waarschuwing. Maar achter voordeuren wordt wat afgetobd.’