Chris Kijne maakte de afgelopen weken een wereldreis met hoge emotionele pieken en diepe dalen. En u kunt nog mee.

Ik neem u mee op de reis die ik de afgelopen weken maakte.

Ik neem u mee naar Uman in centraal Oekraïne. Waar ik getuige was van de jaarlijkse invasie van chassidische joden die daar met Rosh Hashanah jaarlijks het nieuwe jaar komen vieren. Een adembenemend schouwspel van mediterende, dansende en zingende orthodoxen die er de nagedachtenis van hun Rebbe Nachman celebreren. En die zich tegelijkertijd toestaan om eet- en drinkgewijs uit de doorgaans strakke banden van het orthodoxe leven te springen. Op een plek waar in het verleden de gruwelijkste pogroms hebben plaatsgevonden. En laat nu net een van de commandanten van zo’n slachtpartij, Ivan Gonta, de held zijn waarvoor plaatselijke Oekraïnse nationalisten tíjdens Rosh Hashanah een monument op willen richten?

Wat een tragiek, wat een voorrecht om er bij te mogen zijn.

madrassa's

Ik neem u mee naar Pakistan. En stel u voor aan Maulana Abdul Aziz. Ik kreeg in zijn voetspoor een unieke inkijk in de wereld achter de hoge muren van de Pakistaanse madrassa’s, waar jongens uit arme gezinnen gedrild worden voor de jihad. Nooit kwam ik daar zo dichtbij. Maar ik maakte ook kennis met Dr. Pervez Hoodbhoy, een eminent natuurkundige die naast zijn wetenschappelijke carrière de figuurlijke strijdbijl heeft opgenomen tegen de achterlijkheid en het ondermijnende anti-democratische geweld dat vanuit die rond de Rode Moskee gegroepeerde koran-scholen het land en de wereld infecteert.

Wat een gevecht, misschien wel één van de belangrijkste in onze wereld op dit moment.

Zelden zie je er iets over. Ik stond er met mijn neus bovenop.

autoritaire burgemeester

Ik neem u mee naar Datong, in het noorden van de provincie Shanxi in China, waar de even charismatische als autoritaire burgemeester Geng Yanbo de afgelopen jaren letterlijk als een bulldozer door de stad is geraasd: duizenden mensen werden verjaagd uit de vaak zelf gebouwde huizen waarin ze al jaren woonden. Ze mochten verkassen naar nieuw gebouwde woontorens – qua wooncomfort overigens niet altijd een achteruitgang. Omdat Geng zijn Datong op wilde stuwen in de toeristische vaart der volkeren en de klassieke stadsmuren in oude glorie wilde doen herrijzen. Ik zag hem mensen uitkafferen, ik zag de burgers klagen terwijl ze hem ook op handen dragen.

Ik zag alle paradoxen van de één-partijstaat in een zich kapitalistisch ontwikkelend land voor mijn ogen voorbijtrekken.

Waar gaat dat heen, met grootmacht China.

verliefd door een gaatje in de muur

Ik neem u mee Tartous, aan de Syrische kust. En stel u voor aan de Palestijn Amer en zijn Syrische vrouw Raghda. Zij leerden elkaar kennen in een gevangenis van Assad waar ze via een klein gaatje in de muur verliefd werden. Toen ik Amer ontmoette zat Raghda weer in de gevangenis, maar de Syrische opstand van 2011 deed haar op vrije voeten komen. Ze moesten uiteindelijk vluchten, eerst naar Beiroet, later naar Parijs. Maar Raghda kon de strijd thuis niet vergeten. De enige manier om haar gruwelijke gevangenisverleden te verwerken was meevechten. Amer wilde rust.

Ik zag hun liefde schrijnend verkruimelen. Alsof ik erbij zat, in hun huiskamer.

witten met goede bedoelingen

Ik neem u mee naar Kenia, naar de sloppenwijk Kibera. Een ‘celebrity slum’ zoals mijn gids Boy Dallas het noemt vanwege de witte beroemdheden die er goede daden komen doen. Hij laat me het leven in de sloppenwijk zien zoals ik het nog nooit gezien heb en ook de jammerlijke stoet witten met goede bedoelingen. Die allemaal stranden in lokale corruptie en misschien ook wel een tikje te weinig focus van de do-gooders zelf. De regering van Kenia brengt er uiteindelijk wel iets tot stand, maar met zoveel geweld dat het de vraag is of de bewoners zelf er beter van worden. En Boy kan niets anders meer bedenken dan via zijn radioprogramma de bewoners op te roepen tot revolutie.

Nu begrijp ik dus: Kibera is een oorlogsgebied. En de zogenaamde gelukzoekers zijn net zo goed vluchtelingen.

crystal meth

En tot slot neem ik u mee naar Mexico. Ik laat u aanzitten aan een kampvuurtje waar crystal meth wordt gekookt. Door arme jongens die u zullen zeggen: ‘Als ik zo rijk was als u en dezelfde kansen had in het leven, deed ik dit ook niet.’ Daarna zult u zien hoe die jongens ooit begonnen als burgerwachten die juist tegen de drugscriminelen in het geweer kwamen onder leiding van de legendarische dr. Mireles, de plattelandsarts die opstond tegen het drugsgeweld en de Autodefensas oprichtte, diezelfde burgerwacht. Ik laat u zijn Werdegang zien van crime-fighter tot vreemdganger zodat u uiteindelijk beter begrijpt waarom nu net zijn voormalige jongens uiteindelijk amfetamine staan te koken in dat arme, verrotte Mexico.