Sommige schrijvers hebben zo’n boek waarmee ze tot in lengte van dagen geassocieerd worden. Voor Lionel Shriver (1957) is dat Let’s Talk About Kevin, de roman waarmee ze, na jaren ploeteren, doorbrak. Verteller is de moeder van een jongen die een slachtpartij aanrichtte op zijn school. Shriver heeft een huis in New York, maar ze is het liefst in Londen. Dankzij Kevin kon ze er een huis kopen, in een niet heel chique wijk. Om de dag loopt ze vijftien kilometer hard. Ze ontbijt met een kop koffie en eet de rest van de dag niks. Pas om een uur of tien ’s avonds begint ze met koken. Rond middernacht schuift ze aan tafel, waarna ze vaak opblijft tot een uur of drie, vier.

In haar nieuwe roman, Big Brother, is de verteller een vrouw wier broer in een waggelende vetzak is veranderd (we schreven daarover al in de gids van vorige week). Hoe schrijf je een spannende roman over iemand die moet afvallen? Lionel Shriver deed het. Wim Brands noemt Big Brother een gevaarlijk, onheilspellend boek.

Wim Brands: 'We spraken haar in New York waar ze tijdens de zomer woont, de rest van het jaar verblijft ze in Londen. Shriver, die zelf ook als journaliste werkzaam is, staat er om bekend dat ze niet dol is op interviews. Dat is ook wel begrijpelijk: schrijf je een boek over een man die aan overgewicht lijdt, een boek dat is gebaseerd op het leven van je broer, maar omdat het fictie is zich ook van die authentieke ervaringen verwijdert... stellen die journalisten alleen vragen over de broer, niet over het maken van het boek, over het wereldwijde probleem dat obesitas heet.

Shriver ontdooide pas tijdens de scènes die we met haar opnamen, tijdens het koken, tijdens het hardlopen, waarbij ze uitlegde dat teveel mensen dezer dagen van hun lichaam een tempel hebben gemaakt, en weer anderen dat lichaam beschouwen als een opslagcontainer. 'Eigenlijk heeft niemand tegenwoordig nog een normale verhouding tot voedsel,' zei ze. Waarbij ze ook aangetekend wilde hebben dat zij beslist niet tot de nutritional nazis behoorde, tot de gekken die elke calorie uitvoerig beschouwen. Waarna ze uiteindelijk de column voorlas die ze aan het leven van haar broer wijdde. In die mooie tekst spreekt ze haar zorg uit. Ze was te laat, zoals het onderschrift meldt. Hij overleed kort na publicatie. Ze kan met een pokerface antwoord geven op de meest lastige vragen maar stelde zelf ook verbaasd vast dat het voorlezen van de column niet zonder slag of stoot verliep.'

Het lijkt erop dat romanschrijvers de dikke mens hebben ontdekt. Obilit dreigt een heuse literaire stroming te worden. Meer>