Het klinkt natuurlijk oneindig veel beter om als schrijver te kunnen zeggen dat je geboren bent in Death Valley, dan in, bijvoorbeeld, Sint-Odiliënberg. Claire Vaye Watkins is pas negentwintig, maar wist dankzij de briljante verhalenbundel waarmee ze vorig jaar debuteerde, gelijk door te stoten tot de hoogste literaire regionen.

In de tien verhalen die samen Battleborn vormen, speelt dat fascinerende, dodelijke landschap waarin ze opgroeide een belangrijke rol. Schoonheid en geweld gaan in de woestijn uitstekend samen. Watkins, die wel met Annie Proulx wordt vergeleken vanwege haar ruige decor en onsentimentele toon, toont in Battleborn hoe veelzijdig ze is.

Darla, het hoertje in Las Vegas: 'Ze doet of ze aan haar jarretelles friemelt en kijkt onschuldig en gretig tegelijk. Haar specialiteit.' De oude, vereenzaamde Harris die maar vier sigaretten per dag rookt, omdat zijn vrouw, die al jaren geleden uit zijn leven verdween, dat ooit van hem eiste: 'Zijn sigaretten hielpen hem het verstrijken van de tijd te markeren, vooral op dagen die uit louter zon en lucht leken te bestaan, als hij tegen arme Milo uitvoer alleen om het geluid van zijn eigen stem te horen.' Watkins is de laatste schrijver die Wim Brands opzocht voor Boeken op reis.

Wim Brands over de ontmoeting met Claire Vaye Watkins: 'Direct in het eerste verhaal laat Watkins haar meesterschap al zien: behendig vervlecht ze haar persoonlijke geschiedenis met die van Nevada. En die persoonlijke liegt er niet om: haar vader was Paul Watkins, de rechterhand van Charles Manson. Hij moordde niet, hij voorzag Charlie van vrouwen. Ze vertelde openhartig over dat verleden, liet ons de grot in Death Valley (46 graden) zien waar haar vader bivakkeerde toen hij The Family Manson was ontvlucht, het cafe waar haar vader en moeder elkaar ontmoetten.

Op de laatste dag filmden we haar in de omgeving van een van de huizen waar ze in dat barre Nevada had gewoond. Ze liet ons een stukje betonfundament zien waarop ze met haar zusje rolschaatste en dan het idee had dat ze door de hele woestijn gleed. Terwijl ze het vertelde leek het alsof ze afscheid nam van die jeugd, waarin geweld altijd op de loer lag. Zoals ook bleek uit het laatste verhaal dat ze ons vertelde: hoe nog niet zo lang geleden in deze buurt een jongen was vermoord en hoe zijn belagers met een honkbalknuppel alle tanden uit zijn mond hadden geslagen omdat ze het rotsvaste idee hadden dat de dode dan niet meer geidentificeerd kon worden.'