De zee staat centraal in het vierdelige Belayia (2015) van Tauflik A. Adam uit de kust van West-Sumatra. De delen heten: Het vaarwel voor het afvaren, De reis, Heimwee, Thuis komen, en de Coda: Het resultaat. Belayia klinkt westers, bedeesd en romantisch en bevat tegelijkertijd duidelijke traditionele elementen, zoals de manier van spelen - bijv. de violen die interlocken -, het toonmateriaal en de focus op de fluit.

Mata dan Senar (2015) van Stevie J. Sutanto uit Java is een stuk voor snaarinstrumenten: de traditionele rebab (twee-snarige vedel), piano, viool, altviool, cello, en meerkanaals luidsprekers plus beeldscherm. Zowel de klanken van de snaren als de almaar andere ogen op het beeldscherm (zie foto) werden steeds een beetje overstuurd. De spanning werd flink opgevoerd. In dit werk onderzocht Suanto de mogelijke en van elkaar verschillende relaties tussen het bekende en het onbekende, het zichtbare en het onzichtbare, het gehoorde en het ongehoorde, het geleerde en het niet-geleerde. Uiteindelijk loste de spanning in het niets op.

In Open my door (2015) van de Balinese Dewa Alit, onderzocht de componiste een verbinding tussen gamelan en westerse muziek, wat resulteerde in veel speelse glissandi en kakofonische uitbarstingen. De piano en de contrabas zaten bijna in een soort jazz-modus.

Het leukste stuk van de avond was Da-Dha-Dah (2015) van Gema Swaratyagita uit Surabaya. Bas Wiegers stond aanvankelijk alleen te dirigeren terwijl er lawaai klonk vanachter de coulissen. Een aantal muzikanten met fluit, klarinet en een handvol rijst kwam op vanuit de zaal. Andere geestige momenten: het niezen van Wiegers en Wiegers bekogeld met propjes papier. De Ursonate van Kurt Schwitters vormt het basisidee in combinatie met traditionele Indonesische theatervormen. Net als Schwitters gaat het Swaratyagita om een 'verhaal zonder woorden, lyriek zonder betekenis, muziek zonder verhaal'.

Musim Timur (2017) van het powerduo Senyawa (ook in de reportage van A Night in Indonesia in Paradiso te zien) was intense. Rully Shabara met zijn screams en grunts liet samen met Wukir Suryadi op z'n zelfgemaakte trash-bamboe-instrument iedereen behoorlijk schrikken. Het duo werd bijgestaan door enkele musici van het orkest waaronder de trompettist die eerst heel naîef klonk maar algauw meezwolg in het geweld. Fantastisch!

Tot slot Mihrab (2015) van Gatot Danar Sulistiyanto voor suluk (zang), rebab en zestien instrumenten. Een mooi stuk waarbij de Javaanse de rebab en de suluk die je ook bij het schimmenspel hoort, een dialoog voeren met de westerse instrumenten. Sulistiyanto wil dat dit zich afspeeld in een rituele ruimte waar begroetingen worden uitgewisseld tussen schepper en schepsels. Dat geldt wat mij betreft voor de hele avond die zeer geslaagd was en naar meer smaakt.

Charlie Crooijmans