Zo schrijft Hendrik in zijn boek over—hoewel een Belg, maar het grootste deel van zijn leven woonachtig in Parijs—Franck: 'Die Duitsers graven wel diep, maar ze vinden niets. […] Fransen doen dat niet, want ze weten: de waarheid ligt net onder de oppervlakte.'  Die waarheid, verwoordt hij in een korte ‘Meditatie’ uit zijn boek Over Muziek is als 'de waarheid van bossen en bergen, van zonneschijn en nachtelijke hemel: zij zijn de vrijheid en de waarheid van al onze sentimenten.'

Voor het Holland Festival 1951 schreef Hendrik Aubade voor koperkwartet. Van oudsher een stuk om het ochtendgloren in te luiden. Of beter, een ochtendlied om een geliefde toe te zingen onder het open raam. Een lied dat vaak werd gezongen wanneer de heimelijke romance ’s ochtends noodgedwongen een halt toe werd geroepen.

Deze Aubade echter klonk in de avond, op de openingsavond van het Holland Festival in 1951. Het werd door blazers van het Residentie Orkest gespeeld op het binnenhof, 'vanaf de trans van een der torens, plechtige inleidingsmuziek,' zoals hij zelf schrijft in zijn toelichting. Het is een kort listig stukje en verloopt zo: 'Het beknopte werkje laat na enkele introductiematen een deftige mars, daarna een choral en vervolgens een samengaan van het choral en motieven uit de mars horen.'

Over de inhoud van het stuk heeft hij verder weinig te melden, want, zo schrijft hij in dezelfde ‘Meditatie’: 'De inhoud en de uitdrukkingsmacht der muziek gaan boven alle woorden en tekens uit; wij kunnen haar betekenis en zelfs haar wezen wel pogen te omschrijven, maar wij kunnen nooit zeggen wat zij zegt. […] Daarom is zij de meest aristocratische kunst, en toch meteen de meest democratische, omdat zij voor ieders hart open staat en het nooit aan haar ligt, wanneer men haar niet lief heeft.'

Copland geeft die zomer les maar heeft Jurriaan niets meer te leren: “Ga meer eens lekker van het mooie weer genieten. Wat ik je te leren heb, dat kun je al.” Als klap op de vuurpijl riddert koning Bhumibol hem in 1959, voor zijn stuk Rhapsodie Thai, tot Ridder in de Orde van Witte Olifant.

De muziek van Jurriaan schiet alle kanten op. Het is een vakman die zeer veel verschillende stijlen beheerst; hij toont zich een kameleontisch componist die altijd precies de juiste muzikale kleur weet te vinden. In zijn boek Nederlandse muziek in de 20-ste eeuw. Voorspel tot een nieuwe dag schrijft Leo Samama dat “het grootste deel van het oeuvre van Jurriaan Andriessen bestaat uit muziek 'à la manière de'. En verder: “In feite was hij in staat elke stijl en elke techniek spelenderwijs ten tonele te voeren, of het nu dodecafonie of andere reeksentechniek […], aleatoriek […], imitatierenaissance of -barok […] of typische twintigste-eeuwse ‘mood’-muziek betreft. […] Als componist van toneel-, film-, radio-, televisie- en tal van andere vormen van gelegenheidsmuziek komt dat natuurlijk goed van pas.”

Dat geldt niet alleen voor de verschillende stijlen binnen het klassieke idioom. In 1956 bijvoorbeeld neemt hij onder het pseudoniem Leslie Cool het plaatje Jazz-Tonics op. En eind jaren zeventig geeft hij drie wonderlijk vreemde platen uit met een soort symfonische synthesizermuziek: A Knight at the Theatre (1981), The Awakening Dream (1977) en Hardware Software (1978). Het zijn vreemde curiosa, die tonen dat Jurriaan toen toch wel een beetje was ingehaald door de tijd.

Toch, die flexibiliteit in Jurriaans componeren geldt ook voor de Hommage à Milhaud voor fluit en strijkkwartet. Een kort stukje dat qua stijl inderdaad doet denken aan de Franse componist. Darius Milhaud was geen onbekende voor de familie Andriessen. Zo vertelt zijn broertje Louis in het boek The Music of Louis Andriessen, geredigeerd door Maja Trochimczyk, dat hij een belangrijke rol had in de familie. Hendrik haalde hem in 1923 voor een lezing over La Création du Monde naar Nederland. Na afloop speelden ze het stuk vierhandig. Bij de familie thuis werden onder andere zijn liederen gezongen. Toen Jurriaan eind jaren veertig in Parijs zat had hij contact met Milhaud. Wederom Louis: “de muziek van Milhaud was een deel van de cultuur bij mijn ouders thuis, een onderdeel van mijn muzikale opvoeding.”