Desondanks speelde hij er vaak. Op 22 juni 1981 in Carré bijvoorbeeld. Daar voerde hij samen met Maarten Bon en Reinbert de Leeuw het stuk met de prachttitel Aah Jonge Eéj uit. Dat begint als een virtuozenstukje voor twee piano’s die een paar minuten pompen of verzuipen, tot er plots een stilte valt en Breuker hoog inzet. Zo’n typische Breukerlijn: fanfareklank, net raar. Virtuoos, nooit pretentieus. Klare taal. Op het eerste gehoor lijkt het een rechttoe rechtaan stuk muziek dat lekker doordendert. Toch zitten er allemaal onverwachte bochten in, precies goed geplaatst. Je ziet ze niet aankomen maar ze rijden toch lekker. Aah jonge eej, zeg maar.

Maar ook die concertavond neemt Breuker niet helemaal serieus. Of liever gezegd, wel serieus maar hij ontregelt het concert opzettelijk. En daarmee ook de gedragen statuur van het festival. Zo stond naast Aah Jonge Eéj op diezelfde avond ook een stuk van Andriessen op het programma, Ittrospezione II (fragment) voor dezelfde twee pianisten en Breuker, waar hij met zijn saxofoon een paar minuten doorheen moest scheuren. Dertig jaar later, een jaar na het overlijden van Breuker, vertelt De Leeuw in een interview met Pieter Verhoeff over het concert: 'Willem komt binnen zoals gewoonlijk en die begint er keihard doorheen te blazen. En na een minuut gaat het gordijn open, komt de suppoost op en die zegt ‘zeg, wat doet u hier? Wat betekent dit? Meneer, weet u wel dat dit Holland Festival is? Wilt u wel alstublieft….’ Dat had hij allemaal afgesproken met de suppoost. Na een minuut, dat hij als een soort schoffie op een chique Holland Festival-avond daar doorheen zat te blazen. Dat had hij aan ons niet verteld! Dus Maarten en ik dachten: ‘wat krijgen we nu!’ Midden in al die moeilijke kwintolen en al tellend. Ik vond het wel geweldig.'

Voordat Boréal af was vroeg pianist Gerrit Hommerson Bon al om een versie voor twee piano’s, dat is Boréal II. Dan is er nog versie drie. Na het horen van het stuk voor twee piano’s arrangeerde pianolist Rex Lawson Boréal voor pianola. Zo kreeg het stuk in zeer korte tijd drie versies. Aan het eind van de jaren tachtig schreef Bon nog een Boréal IV voor orkest en begin jaren negentig een V voor vier piano’s.

De compositie verbindt twee grote componisten uit de eerste helft van de twintigste eeuw, Igor Stravinsky en Arnold Schönberg. Het gezongen fragmentje “sie liebt Pierrot mit Schmerzen” uit het zeventiende deel ‘Parodie’ van Schönbergs Pierrot ligt als motto aan de basis van de Boréal’s.

Van Stravinsky was Bon een groot liefhebber. Vooral van Le Sacre du Printemps. In 1978 arrangeerde hij daarvan al het eerste deel voor vier piano’s. Een versie van het stuk met een tomeloze agressie. Samen met zijn zus Marja Bon, Ronald Brautigam en Gerrit Hommerson voerden ze het eerste deel uit in Muziekcentrum Vredenburg om de akoestiek van de toenmalige nieuwe grote zaal van Herman Hertzberger te testen. De volledige uitvoering vond op 8 juni 1981 plaats tijdens De Nacht van Andriessen op het Holland Festival. Veertien dagen later op 22 juni, beleefde Boréal II haar wereldpremière.

De titel daarvan heeft vagelijk ook iets met Stravinsky te maken. Ik bedacht het in een droom schrijft Bon: 'Stravinsky heeft een stuk geschreven in Parijs dat ‘Boboréal’ heet, een vervolg op de Sacre, ‘nog verder gaand’. Ik zie de partituur, hoor de muziek en zie Stravinsky bij een Parijs’ gebouw staan dat mij al lang lief en vertrouwd is.' Om het stuk ‘Boboréal’ te noemen vond Bon dwaas en aanmatigend, 'daarom koos ik voor het iets minder pretentieuze Boréal.'