Wat hierdoor ook steeg: het aantal stakingen. We staakten meer dan we de afgelopen 50 jaar hebben gedaan. Werknemers legden vorig jaar 58 keer georganiseerd het werk neer. Bij deze stakingen waren 17 duizend werknemers betrokken, de meesten van hen waren fabrieksmedewerkers. Het ging in totaal om 142 duizend werkdagen, ruim 8 werkdagen per staker. We staken in Nederland nog steeds weinig in vergelijking tot onze buren, Belgen staken vijf keer vaker en Fransen zelfs zeven keer. En áls we in Nederland staken, staan we op het Malieveld. Niet zoals een oorspronkelijke staking, waarbij het werk wordt neergelegd totdat de loonsverhoging of de arbeidsvoorwaarden zijn verbeterd, maar meer bij wijze van protest. Ook staken doet de Nederlander efficiënt.

Meer dan de helft van de stakingen leverde namelijk een positief resultaat op. Midden jaren 80 lag het positieve effect van stakingen zelfs op 80 procent, in al die gevallen werden er verbeteringen doorgevoerd. De fabrieksmedewerkers van AkzoNobel kregen dit jaar 10% loonsverhoging, medewerkers van de verffabriek Talens gingen na onderhandelingen naar de 13% en ook het NS personeel onderhandelde na stakingen over hun voorwaarden. Er zijn meer sectoren (denk ook aan zorg, onderwijs) waar nog heel wat te bevechten valt. Van het verleden leren we: werknemers zouden geen pauzes, vrije weekenden of vakantiedagen hebben, als we niet ooit voor die rechten hadden gestaakt. Genoeg redenen dus, om de arbeidsrechten te vieren of bevechten door werk neer te leggen op 1 mei.

134 jaar geleden, op 1 mei 1890, werd er door de marxisten gepleit om de internationale feestdag te verplaatsen naar zondag, dan hadden ze er tenminste geen last van. Wij Nederlanders negeren de dag op dit moment volledig, met het excuus dat Koninginnedag voorheen op 30 april viel. Wij vieren liever de monarchie dan het arbeidsrecht. Terwijl rood ons zoveel beter staat dan oranje.