Afgelopen maart liet het kabinet weten dat er in Nederland een tekort dreigt van zo'n 150.000 technologie-studenten. En hetzelfde getal als tekort komen we ook hier en daar tegen voor wat betreft verpleegsters en bejaardenverzorgsters die in 2020 in ons land nodig zullen zijn. Hoe logisch is het dan om onze onvervulbare vacatures te vergeven aan jonge Zuid-Europeanen, die baanloos zijn en die moeten solliciteren op Spaanse of Griekse vacatures waar soms wel 1200 kandidaten tegelijk op af komen stormen?

Ook politiek econoom Philppe Legrain (adviseur van EU president Barroso) ziet het als een win-win situatie. De Noordelijke landen zullen de komende decennia immigranten hard nodig hebben, dus waarom dan niet uit de landen die we al zo goed kennen van onze vakanties?

Maar de werkelijkheid is weerbarstiger. Vooral als het gaat om werk wat we zelf niet meer willen doen. Dat ervaart bejaardenverzorgster Ana die het zonnige Alicante verruilt voor het regenachtige Son en Breugel. De Portugese lassers Bruno en Sandro keren onverrichterzake terug als ze hun voorgestelde behuizing te zien krijgen.

Italiaan Simone bij ASML en een groepje Griekse steigerbouwers in de Eemshaven zijn wél blij dat ze deel kunnen zijn van de technische onderbouwing van onze topsectoren. En wij? Kijk door de ogen van de jonge immigranten naar onszelf en beluister onze grandioze talenkennis, aanschouw onze hartelijke ontvangst van deze gastarbeiders 2.0, en vooral: het tijdloze talent om toch overal weer op z'n Hollands een slaatje uit te slaan.