1. De berg die mannen eet

Barbara Smit: 'Potosí ligt op vierduizend meter hoogte, en die zlivermijn ligt nog iets hoger. Als je daar woont, ben je eraan gewend. Het wordt aangeraden aan reizigers om langzaam te wennen aan steeds grotere hoogte, maar ja, daar hadden wij geen tijd voor. Wij vlogen direct naar Potosí. Gelukkig ging dat goed. We waren wel buiten adem als we een trap op moesten ofzo, maar verder gelukkig geen problemen.'

'Het bezoek bij Margarita, de weduwe van een mijnwerker, dat was de allereerste scene die we van deze aflevering hebben gedraaid. Ze zit in haar slaapkamer, waar ze met al haar kinderen slaapt, tussen stapels kleren en andere spullen en een van de grotere kinderen haalt het portret van haar overleden man tevoorschijn terwijl een van de kleintjes de hele tijd ‘papa, papa’ roept. Of slaapkamer... het is de enige kamer in haar huisje, verder is er alleen een keukentje. Ik had Margarita al eerder ontmoet, want ik ga altijd een week van tevoren naar de locatie waar we gaan filmen.'

'Ik wist al dat Potosí een zilvermijn heeft die ‘de berg die mannen opeet’ wordt genoemd, en dat feit vonden we al interessant genoeg om erheen te gaan. Toen wilden we natuurlijk wel iemand ontmoeten wier man onlangs was opgegeten. Via een organisatie die weduwen probeert te helpen, kwamen we op het spoor van Margarita. Ik ben vooraf een paar keer bij haar langs geweest om een beetje een band op te bouwen. Toen had ik het portret van haar man wel gezien, maar verder had ik het er niet met haar over gehad. In die scene vraagt Stef meteen of ze een foto van haar man kan laten zien, en dan vertelt ze dat ze die foto heeft weggestopt. Ze had net het jaar van rouw achter de rug waarin je als weduwe altijd in het zwart gekleed bent, maar ze kon nog steeds niet naar die foto kijken zonder te huilen, zei ze. Toch wilde ze het verdriet graag achter zich laten en een nieuwe start te maken, daarom zie je haar een spiritueel ritueel ondergaan. Wat ook weer een mooi moment oplevert, want het kindje op haar rug blijft maar huilen, en Stef besluit om het te gaan troosten.'