Het was een zomer geleden dat ik de helft van de tijd in mijn telefoon stond te schreeuwen om vrienden uit te leggen waar ik was of wilde zijn en in andermans pis stond te plassen, maar afgelopen weekend mocht ik het allemaal weer doen op Pitch.
Het festival van herkenning begint als ik vijf minuten binnen ben en voor me in de grote tent jongens van een jaar of achttien onbaatzuchtig staan te dansen met de grootste pupillen die ik ooit hebt gezien. Compleet bezweet voeren ze een dans uit die wordt geregisseerd door de pillen die ze hebben geslikt. Een vriendin naast me danst ook naar ze te kijken en schreeuwt in mijn oor dat ze “zo gelukkig wordt van mensen die hard gaan!!!”. Ik knik instemmend en zie aan haar onderkaak dat ze er zelf ook mag wezen. Ze heeft een miniventilatortje meegenomen waarmee ze bij mensen ongevraagd in hun gezicht blaast. Door haar plotselinge behoefte om onbekende mensen te verkoelen komt het haar van een onbekend meisje in de miniventilator terecht. Het duurt een paar minuten voordat het slachtoffer weer vrij is. Het meisje beent boos weg en de vriendin stopt de miniventilator weer bij een ander in het gezicht. Een vriend staat tegen de muziek te schreeuwen dat het ‘zo kankevet’ is. Hij kijkt niemand aan, hij kijkt omhoog, naar de beat die door de lucht zweeft. Ik besluit dat het beter is dat ik nu ook een halfje neem.
Ik ga lekker als ze plotseling overal opduiken als een bende in de nacht: meisjes die met hun kont naar achter dansen, door hun knieën gezakt, alsof ze aan het skiën zijn. Ze botsen tegen iedereen aan omdat ze niet uit hun doppen kijken en te veel bezig zijn met hun dikke reten in de lucht houden. Het is een debiele dans die bovendien veel te veel ruimte inneemt. Ieder jaar neem ik me voor om er iets van te zeggen. Dat het er niet uitziet, het vervelend is voor de rest. Als jullie dit lezen: STOP MET SKIËN OP FESTIVALS!
Als ik om drie uur ‘s nachts naar de toiletten loop, door op de geur van urine af te gaan, zie ik dat twee Britse meisjes staan te plassen in een bak die bedoeld is om je handen in te wassen. Wat is het leuk dat ik leef, en dat iedere stap die ik zette leidde naar hier, dacht ik. Een mooi festival is als de kleffe omhelzing van een dikke vrouw met veel zachte borsten en een prettige zweem van urine. Als ik in de winter ergens urine ruik word ik melancholisch en verlang ik terug naar de zomer.
Het is niet voor niets dat de zon en pis allebei geel zijn. Het zijn de vrienden van de zomer.
Forever.