Hassan kwam op zijn universiteit voor het eerst in contact met een paar leden: drie vrouwen verkleed als studentes. Hassan zelf was negentien jaar, een gevorderde honours student en zag zichzelf als een kritische en onafhankelijke denker. Iemand die niet gevoelig zou zijn voor de hersenspoeltechnieken van een sekte. Hij interpreteerde de aangelegenheid in eerste instantie als een flirt, tot er werd gesproken van een studentenbeweging. Hassan zag daar weinig kwaad in en werd een paar dagen later door dezelfde ‘studentes’ opgehaald om zijn eerste workshop van de Unification Church bij te wonen. Toen hij liet vallen vooraf niets te hebben vernomen van een workshop of kerk, werd hij direct beschuldigd van bekrompenheid. 

Na afloop van de workshop werd Hassan in een slaapzaal geplaatst. Tegen de ochtend werd hem verteld dat hij het vervoer naar huis had gemist en dat hij net zo goed kon blijven voor een 40-daagse training. Hij zou de rest van zijn leven spijt krijgen als hij niet bleef, werd er op hem ingepraat. Met succes: hij bleef. In die periode had hij geen contact met de buitenwereld. Door de dagelijkse lezingen ging hij langzaam geloven in het idee dat de derde wereldoorlog en het einde der tijden voor de deur stonden en dat de Unification Church er was om de wereld te redden. Hij staakte zijn studie, doneerde geld aan zijn leider en begon te denken dat zijn ouders Satan waren. Binnen drie maanden was hij een sekteleider en sliep hij nog maar drie uur per nacht.

Na tweeënhalf jaar lidmaatschap kreeg Hassan een auto-ongeluk door slaapgebrek. In het ziekenhuis was hij na lange tijd weer uit de gecontroleerde omgeving van de Unification Church; zijn familieleden zagen hun kans schoon om Hassan van gedachten te doen veranderen. Een vijfdaagse interventie met ex-leden liet hem inzien dat hij al die tijd was voorgelogen. Hij besloot zijn leven als sektelid achter zich te laten. Sinds 1976 helpt Hassan zelf mensen die bij destructieve sektes zitten of hebben gezeten om weer grip op hun leven te krijgen.