Zijn het lichaam en de geest al minder ‘stuk’? Is het inmiddels gelukt weer deel uit te maken van de ‘normale’ samenleving? Hoe gaan de patiënten om met de handicaps waarmee ze moeten leven? En heeft alle pech ook nog wat goeds gebracht?

Daan is nog altijd opgewekt, maar zijn vader maakt zich weleens zorgen over zijn zelfstandigheid. In zijn omgeving zeggen ze dat hij volwassener is geworden. Hoewel hij afgewezen is voor de Toneelschool, heeft Daan zijn acteursdroom nog niet helemaal opgegeven. En mocht het uiteindelijk toch niet gaan lukken, dan heeft hij alvast een plan B achter de hand.

Paul is na een lange periode in een verpleeghuis eindelijk weer thuis. Hij brengt zijn dagen in de voorkamer door in zijn rolstoel, luisterend naar muziek en podcasts. Ook volgt hij de handel en wandel van Trump in zijn geboorteland op de voet. Voor zijn zoons, door de coronanacrisis allemaal de hele dag thuis, vormt hij door zijn optimistische houding ondanks alles een rolmodel.

Basir heeft moeite zijn leven weer op de rails te krijgen, ondanks dat hij grote sprongen vooruit maakt. Na een zwervend bestaan heeft hij gelukkig wel een kleine woning gevonden, maar werk zit er vooralsnog niet in, al zou hij een bestaan als luchtverkeersleider best zien zitten. Zijn vriendin Maria zit als zzp’er in de evenementenbranche door de coronacrisis ook zonder werk. Lichamelijk heeft Basir baat bij de methode van de Iceman: ijsbaden en ijskoude douches.

Niels is sinds zijn thuiskomst erg veranderd, soms tot ongenoegen van zijn directe omgeving. Hij krijgt nogal eens het verwijt dat hij egocentrischer is geworden. Zelf baalt hij er vaak van dat hij gezien wordt als ‘een hersenbloeding op wielen’. En hoewel de vooruitzichten niet heel somber zijn, is er ook nog eens kanker bij hem geconstateerd, waardoor hij een reeks chemokuren moet ondergaan. Hij vindt een uitlaatklep in de band waarvan hij deel uitmaakt bij de muziektherapie in het activiteitencentrum.