Vermogensongelijkheid is net zoiets als klimaatverandering: je krijgt er pas echt last van, als het al te laat is. Veel gewone mensen voelen dat ze achterblijven, maar weten niet goed waar dat aan ligt. En dat houden de winnaars van het huidige systeem graag zo: die willen vooral dat alles blijft zoals het is. Maar de kansenongelijkheid wordt zichtbaarder en zichtbaarder; in het onderwijs, op de woningmarkt en in de zorg. Laten we dus nú in actie komen, nu het nog kan.
Niemand kan nog ontkennen dat het uitmaakt waar je wieg staat, en dat ons zelfbeeld van een land waarin iedereen gelijke kansen heeft niet meer klopt. Maar laten we niet verzanden in bitterheid, door naar elkaar te wijzen en te verzanden in hypocrisieverwijten. Laten we onze belastingen en economisch systeem nu eens opnieuw bekijken met de simpele vraag: wat vinden we eerlijk? Hoe zorgen we ervoor dat iedereen kansen krijgt in een maatschappij waarin méédoen wordt beloond?