Dat sport en politiek gescheiden gehouden kunnen worden, dát zal je sinds Qatar niemand meer horen zeggen. Maar soms, heel soms, kan sport ook iets positiefs betekenen in politieke zin. Neem de legendarische wedstrijd tussen de VS en Iran, die in 1998 een belangrijke stap in de toenadering tussen de twee aartsvijanden betekende. Met witte rozen, een vrolijke groepsfoto en uiteraard het wisselen van shirtjes toonden beide teams elkaar van hun meest diplomatieke kant. 

Laurens Bluekens, journalist en deskundige op het gebied van internationale betrekkingen, dook in de geschiedenis van dit unieke staaltje voetbaldiplomatie en schreef er een stuk over voor Historisch Nieuwsblad. Hij is te gast, twee dagen voordat de twee landen elkaar in Qatar opnieuw op het veld zullen treffen.

De internationaal vermaarde boekontwerper Irma Boom kreeg de afgelopen jaren uitzonderlijke toegang tot het Vaticaan. Tijdens haar verblijf als artist-in-residence in het Koninklijk Nederlands Instituut in Rome, bracht Boom wekenlang door in de Apostolische Bibliotheek om boeken te bestuderen. Niet op inhoud, maar op vormgeving en zintuigelijke ervaring. Het resultaat is een voor het Vaticaan vooruitstrevende tentoonstelling, getiteld ‘Book! Boom!', die afgelopen week werd geopend.

Hoe verliep de samenwerking met het conservatieve Vaticaan? En wat is het resultaat? Irma Boom is te gast.

“Russen sturen aan op loopgravenstrijd”, kopte de Volkskrant eerder deze week. Uit satellietbeelden valt namelijk op te maken dat Rusland bezig is een enorme verdedigingslinie van loopgraven op te bouwen, met name in de Donbas. Je zou in eerste instantie denken dat het een verouderd concept is,  ruim 100 jaar na de Eerste Wereldoorlog.

Maar dat is niet zo, bij iedere oorlog zie je ze weer. De drang om je in te graven om de tegenstander te stoppen is er nog steeds. Militair historicus Wim Klinkert is te gast over deze ontwikkeling en de overeenkomsten tussen de Eerste Wereldoorlog en de oorlog in Oekraïne nu.

Het was de eerste partij die hardop durfde te zeggen dat we, omwille van het behoud van de aarde, af moesten durven zien van ongebreidelde economische groei. Een groene pionierspartij dus, die al gauw bevolkt werd door baardige pijprokende jongens en hippe kamillethee drinkende meisjes. De partij noemde zichzelf de PPR, oftewel de Politieke Partij Radicalen.

Over de geschiedenis van deze voorloper van GroenLinks verscheen onlangs het boek De Politieke Partij Radicalen 1968-1990.  Bas de Gaay Fortman, destijds het gezicht van de PPR, en historicus Peter van Dam, die meewerkte aan het boek, zijn te gast.

Plakboek

Pal tegenover de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam, op de Plantage Middenlaan 38, zat vanaf 1906 een crèche. Fröbelen, liedjes zingen, maar ook gezonde voeding voor kinderen met arme ouders, directrice Henriëtte Pimentel regelde het allemaal. Tijdens de Tweede Wereldoorlog veranderde er een hoop: Joodse kinderen moesten op de crèche slapen, gescheiden van hun ouders, en wachtten totdat ze werden doorgevoerd naar Westerbork. Henriëtte ondernam actie, ze wist 600 kinderen te laten ontsnappen. 

Marieke Rodenburg maakte voor de EO een documentaire over het leven van Henriëtte, die zondag om 15:25 te zien is op NPO 2. Te gast is Esther Shaya, mede-auteur van Wacht maar – Het veelbewogen leven van Henriëtte Pimentel.