Zoals Dicap uit Congo, hij woont noodgedwongen zoals de doden wonen, in een grafkist. In Buzescu in Roemenië wonen rijke Roma juist in kasten van huizen, waar ze vooral de buren mee willen aftroeven. In zogenaamde 'verzoeningsdorpen' in Rwanda zijn buren wel heel vergevingsgezind. John woont er samen met zijn geliefde Marie Jeanne, wiens vader ooit Johns familie vermoordde. En omdat er niks leukers is dan dagdromen, gingen onze correspondenten de straat op om met mensen te fantaseren over hun droomhuis.
Deze maand gaan de correspondenten van Metropolis op huizenjacht. Want iedereen op de wereld moet ergens wonen. Sommige huizen geven je status, en zo kun je lekker opscheppen tegenover de buren. Andere huizen zijn een vorm van verzet, tegen de norm, of tegen je vrouw. En soms heb je geen keus en woon je op een rotplek vol met uitstekende spijkers.
scroll verder voor het hele verhaal of spring direct naar
(t)huisloos
'sorry, alle kisten zijn al bezet'
Hapje, drankje, huisje… Na behoeften zoals eten en drinken, is bestaanszekerheid volgens de Amerikaanse psycholoog Abraham Maslow het meest belangrijke wat mensen nodig hebben. Daar hoort het hebben van een goed en veilig thuis bij.
Maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Nog nooit zijn er zoveel mensen geweest die op de vlucht hun huis moesten achterlaten als nu. Dat komt door conflicten in de wereld, maar ook door natuurgeweld. De Verenigde Naties schatten dat aardbevingen, tsunami’s en overstromingen ervoor zorgen dat per jaar 14 miljoen mensen dakloos worden.
Het overkwam de 25-jarige Dicap uit Congo. Vol goede moed en met de zegen van zijn ouders verhuisde hij naar de hoofdstad Kinshasa. Dicap maakt en verkoopt er doodskisten en verdient zo letterlijk met de één zijn dood zijn eigen brood. De zaken gaan goed, tot een grote overstroming in januari zijn huis wegspoelt. Sindsdien is het dak boven zijn hoofd meer een deksel en slaapt Dicap noodgedwongen in zijn eigen kisten. ‘s Nachts verandert zijn werkplaats in misschien wel het minst luxe hotel ter wereld en verhuurt hij de overige kisten voor een dollar per nacht aan andere daklozen. Je kunt er prima in slapen, laat hij zien. Pas alleen wel op voor uitstekende spijkers.
Dan ben je in de snelstgroeiende stad van Afrika niet alleen. Een goede, betaalbare woning vinden is er bijna onmogelijk. Driekwart van de stadsbewoners woont dan ook in een sloppenwijk.
Omdat bijna de helft van alle Congolezen werkloos is, is het voor hen niet mogelijk om financiering te krijgen voor een huis. En ook wanneer je wel een baan hebt, is het krijgen van een hypotheek niet gemakkelijk. Door de onzekere situatie in Congo is het vaak niet mogelijk om een hypotheek af te sluiten voor meer dan vijf jaar, waar je dan ook nog eens 24 procent rente over betaalt.
Ook een huis huren is vaak geen optie. Een ambtenaar in Congo verdient zo’n 100 dollar per maand, terwijl de huurprijs van een woning in de buitenwijken van Kinshasa gemiddeld tussen de 400 en 500 dollar ligt. Geen wonder dus dat veel Congolezen daarom maar hun eigen krottenhuis bouwen.
©
Miniature Building Authority
Het Amerikaanse bedrijf zamelde via Kickstarter meer dan $31.000 in om de minitatuurkrottenlijn uit te kunnen brengen. Bijna zeven keer meer dan het originele streefbedrag. Voorzitter Kirk Stephens vertelt: "Het project was een gelukstreffer. Krottenwijken zijn interessant, omdat er geen regels zijn. Mensen gebruiken wat ze maar kunnen vinden om een onderkomen van te maken. Niet gewelding om in te leven, dat snap ik, maar wel een interessante en kleurrijke gametafel. Sloppenwijken vind je overal op de wereld en bovendien ook in veel sci-fi films en series. Onze klanten zijn er blij mee."
huizenbouwers
'zonder collega's slapen zou lang niet zo leuk zijn'
De Verenigde Naties zien graag dat in 2030 iedereen toegang heeft tot goede, veilige en betaalbare huisvesting. Dat betekent dat er flink gebouwd moet gaan worden, want ieder jaar groeit de wereldbevolking ook nog eens met 83 miljoen mensen.
Bij het bouwen van die nieuwe huizen is een belangrijke rol voor de overheid weggelegd. Zo was huisvesting in India tijdens de laatste verkiezingen een hot topic. In 2015 lanceerde de kersverse premier Modi het ‘Housing for all by 2022’-plan met als doel: vijftig miljoen huizen bouwen in zeven jaar. Dat klinkt ambitieus, maar is ook zeker nodig. Volgens de verantwoordelijke minister moet er namelijk ieder jaar een stad ter grootte van Chicago worden bijgebouwd om te voldoen aan de vraag in India.
Het echte metselwerk ligt daarbij natuurlijk niet in handen van de ministers, maar van de bouwvakkers van de wereld. Zij zullen hard aan de bak moeten. In Laos gebeurt dat al heel efficiënt. Daar wonen sommige bouwvakkers gewoon samen op de bouwplaats. Zo zijn ze nooit te laat op het werk en hoeven ze geen huur en reiskosten te betalen. En eigenlijk is het ook best gezellig om met je collega’s in één bed te slapen, ziet correspondent Mhong.
©
droomhuizen
'ik wil iets groters dan dit rattenhol'
Als we een huis gaan bouwen of kopen, zijn de wensen in ieder land net even anders. Amerikanen worden enorm gelukkig van een professioneel aangelegde tuin of een verbouwde badkamer en Chinese kopers checken eerst of je vanuit de voordeur het fornuis en de badkamerdeur niet kunt zien. Dat is niet feng shui. Onze correspondenten in Cambodja, Bangladesh en Nepal gingen de straat op en vroegen mensen naar hun droomhuis.
kijktip
We dromen maar wat graag over hoe we zouden willen dat ons huis eruit ziet. Homes, gardens and pools behoren dan ook tot de best bekeken categorieën van Pinterest. Alleen kunst en eten zijn nog populairder. 70 procent van de Amerikanen denkt ook gelukkiger te worden wanneer ze zouden kunnen verhuizen of renoveren. Hier een greep uit al het moois wat je op Pinterest vindt:
huizen met status
'gebouwd om mee te pronken, maar binnen staat er bijna niets'
Of laten we bovenstaande vraag zo stellen: vind je het belangrijker om prettig te wonen of om mooier te wonen dan de buren? Net als met onze kleren, auto en muzieksmaak laten we met ons huis een stuk van onze identiteit zien. Een huis brengt een bepaalde sociale status met zich mee. Als je graag indruk maakt, kun je bijvoorbeeld maar beter in een groot vrijstaand huis wonen dan in een rijtjeshuis.
In het dorpje Buzescu in Roemenië hoeven ze niet lang na te denken over deze vraag. Daar is je huis vooral een manier om status uit te dragen en de competitie met de buren aan te gaan. Rijke Roma troeven elkaar af met extravagante droompaleizen. Pracht en praal naar de buitenwereld zijn een stuk belangrijker dan comfort. Zo heeft meneer Paraschiv een prachtige villa, maar geen riolering, gasleiding of centrale verwarming. De buurman heeft bovendien wel vier huizen, maar volgens meneer Paraschiv staan daar geen meubels in.
Na het zien van deze video zou je het misschien niet zeggen, maar Roemenië is het armste land van de EU en juist Roma hebben het niet breed. Niet alle huizen zijn er sprookjespaleizen. Met een toiletrolletje onder je arm naar buiten lopen is er bijvoorbeeld niet ongebruikelijk, want een derde van de Roemenen heeft geen eigen binnentoilet of badkamer.
Wat veel Roemenen dan weer wel bezitten is een eigen huis. Na de val van het communistische regime in 1989 werden huizen van de staat extreem goedkoop aangeboden, waardoor het huizenbezit omhoog schoot naar 96 procent. Huizenbezitters komen er nu achter dat het hebben van een eigen huis niet altijd leuk is. Het betekent namelijk ook dat je het zelf moet onderhouden, en daar moet maar net geld voor zijn. Wie geen huis bezit heeft het ook zwaar, want een sociale huurwoning vinden in Roemenië is bijna onmogelijk.
©
vpro
samenwonen
'de vader van mijn vrouw heeft mijn familie vermoord'
Thuis is niet alleen thuis door waar je woont, maar ook door met wie je er woont. Het liefdesverhaal van John Giraneza en Marie Jeanne Uwimana is een sprookje, maar wel één met een pikzwarte eerste bladzijde. John kende de vader van Marie Jeanne namelijk al, als de man die in 1994 tijdens de Rwandese genocide zijn schedel insloeg en vrijwel zijn hele familie vermoordde.
John en Marie Jeanne wonen in Rweru, een bijzonder dorp in de Bugesera regio in Rwanda. In dit zogenaamde ‘verzoeningsdorp’ bouwde de Rwandese overheid 130 huizen, waar overlevenden van de genocide zij aan zij wonen met de families die hen probeerden te doden. Dat John en Marie Jeanne ook nog eens samenwonen is extra bijzonder. Ze zijn een voorbeeld voor de rest van de gemeenschap. Metropolis-correspondent Delphine Umuhoza interviewde het koppel in hun huis.
©
Samuel Shumbusho
correspondent
Naam: Delphine Umuhoza
Locatie: Rweru, Rwanda
'In het begin waren mensen erg bang om in deze huizen te wonen. Ze dachten dat de aanvallers weer terug zouden komen. Ook ik had een scherp kapmes bij me, om mezelf te verdedigen. Maar met de tijd zag ik in dat ik zo in een soort duisternis bleef hangen. Ik kon niet eens in een taxi stappen zonder te kijken of de andere inzittenden Hutu’s, Tutsi’s of Twa’s waren...'
meer huizen kijken?
kijktips
De wereld heeft het er maar druk mee, al dat bouwen. Steden groeien explosief en worden steeds duurder. Gelukkig wordt er wel steeds meer gezocht naar andere oplossingen om betaalbaar en goed te kunnen wonen. In Haïti worden enorme blokken gemaakt van het puin van huizen die zijn ingestort tijdens de aardbeving van 2010. Van deze 'legoblokken' worden weer nieuwe huizen gebouwd. En in India vond ingenieur Hasit Ganatra een manier om van verpakkingen en landbouwafval goedkope dakpanelen te maken, die sloppenhuizen bij regen of hitte een stuk aangenamer maken.
Toch vinden we in het Metropolisarchief ook mensen die voor geen goud in de stad willen wonen. Radischa uit Servië bijvoorbeeld woont veel liever in een oude bus in zijn tuin. Lekker rustig: zelfs zijn vrouw blijft er weg. In Italië verzet het Elfenvolk zich zelfs tegen de stad en het kapitalisme. Zij verkiezen zelfgebouwde huisjes in de bergen.
Of je nu in een kist of een kast woont, met je collega's of met je vroegere vijand en droomt van een huis van bamboe of een van steen. Uiteindelijk draait het in ons eigen huis toch vooral om één ding: we willen er bovenal simpelweg gelukkig zijn.