Europa heeft alle reden om zich te schamen voor de manier waarop ze Griekenland opzadelt met een groot aantal vluchtelingen. Mondjesmaat mogen ze nog naar binnen in de rest van Europa. Dat is bewuste politiek en heet ontmoedigen.
Het kamp Moria dat onlangs afbrandde is een goed voorbeeld. Ook in het nieuw gebouwde kamp is het leven een hel. Het mag niet aantrekkelijk worden. In deze aflevering komen boze bewoners aan het woord, maar ook hardnekkige hulpverleners.
Toen Zakira als Afghaanse vluchteling op Lesbos aankwam werd ze door de eilandbewoners warm ontvangen. Nu probeert ze een bestaan op te bouwen in Athene, hoewel ze uiteindelijk weer terug wil naar Lesbos, waar de mensen zo aardig voor haar waren.
Nikos en Katarina Katsouris blijven elke avond tweeduizend maaltijden koken voor de bewoners van Moria. Populair maken ze zich er niet meer mee. Steeds minder oude vrienden bezoeken hun viswinkeltje.
Om te horen wat sommige eilandbewoners van de status quo op hun eiland vinden, hoef je maar rond te vragen op een willekeurig terras. Eerst hielpen ze de vluchtelingen graag, maar nu zijn ze hun geduld verloren. Zij willen hun eiland terug.
De burgemeester van het piepkleine eilandje Tilos ziet geen problemen. Zij ziet kansen. Haar eiland met 500 inwoners bood vijftig vluchtelingen een huis en een baan. Maar na een tijdje vertrokken ze allemaal naar Duitsland. Nu is er een nieuwe groep.
Volgens haar ligt de oplossing voor de hand: haal vluchtelingen op uitnodiging naar plekken waar de bevolking vertrekt of vergrijst. Zo breng je nieuw leven in de brouwerij. Ze doet een warm pleidooi aan burgemeesters in veel leeglopende steden van Europa om haar voorbeeld te volgen.