Supermama

Zo zag Anne Korstanje haar zoon Nyls zes weken geleden uitvliegen naar North Carolina, Amerika. Aan NC State University in Raleigh volgt hij de komende vier jaar een studie engineering terwijl hij werkt aan zijn olympische droom in het NC State University-team vol internationale zwemtoppers.

Anne: 'Nyls moet nu in sneltreinvaart volwassen worden. Ik had het hem gegund als hij daar wat langer de tijd voor had gehad.’ Niet alleen voor Nyls was het de eerste weken best wennen, ook voor Anne was het moeilijk. Haar huis in Nijmegen is een stuk leger dan voorheen. 'Ik zit in een centrifuge van emoties sinds hij weg is.'

De afgelopen jaren stonden voor de Korstanjes grotendeels in het teken van de topsportlevens van Nyls en zijn ook getalenteerde broertje Tim. De wedstrijdkalender bepaalde het gezinsleven, niet andersom. Uren brachten pa en ma Korstanje door in binnenlandse en buitenlandse zwembaden, maar Anne hoor je daarover niet mopperen. Het is wat je als topsportouder doet voor je kinderen.

Tot voor kort maakte Anne ieder weekend maaltijden klaar die Nyls meenam naar Eindhoven, waar hij woonde en trainde. De porties vroor Anne zo plat als tegels in, zodat ze makkelijk ontdooien. Dankzij Anne's tegels kon Nyls snel en gezond eten na een training.

Om tussen alle wedstrijden door tijd door te kunnen brengen met het gezin, huurde Anne regelmatig een huisje. Want tijd is kostbaar.

Maar kleine jongens worden snel groot. Vorig jaar kreeg Nyls een mooi aanbod om te kunnen studeren en zwemmen in Amerika, zijn jongensdroom. Na het behalen van zijn VWO-diploma - een voorwaarde voor een verhuizing naar Raleigh - lag de weg letterlijk open.

In augustus pakten de Korstanjes dan ook samen de verhuisdozen in in Eindhoven. Daarbij kon Nyls de hulp van zijn moeder stiekem toch wel goed gebruiken…

De omschakeling was vooral moeilijk voor Anne. ‘Bij andere gezinnen komen de kids in het weekend nog even thuis om een wasje te draaien en kun je ze volstoppen met eten. Wij zien Nyls vanaf nu maar eens in de vier maanden en dat is best wennen’.

Niet alleen de wasmand en de eettafel zijn leger. Anne regelde ook veel zaken rondom het topsportleven van haar zoon: een training met het nationale team hier, reisjes naar toernooien daar… Met het vertrek van Nyls vervallen ook deze klusjes. ‘Maar gelukkig ben ik weer begonnen met werken, dat geeft structuur en afleiding.’ Ondertussen heeft Anne wel één grote angst als het gaat om Nyls' avontuur...

Anne probeerde haar zoon daarop voor te bereiden. ‘De cultuur, de temperatuur, school… Alles is écht anders. En dingen kosten meer tijd, met het kopen van een fiets waren Nyls en ik bijvoorbeeld twee dagen bezig. Je komt er achter hoe efficiënt alles in Nederland is.’ Gelukkig maakt Nyls zich zelf niet zo druk. ‘Maak je geen zorgen mam, zegt hij dan tegen me,’ lacht Anne.

Na een wat onzekere start heeft Nyls zijn draai inmiddels gevonden: ‘Het zwemmen in Amerika is een hecht teamgebeuren en dat past heel goed bij Nyls. Ze zitten daar met dertig meiden en dertig jongens bij elkaar die allemaal hetzelfde doel hebben: topzwemmer worden. Het is hard werken maar volgens mij is het ook erg gezellig.'

Hoewel haar nest opeens halfleeg is geniet Anne van de avonturen van haar zoon: ‘Ik klaag niet, het is zijn droom om topzwemmer te worden. En het is natuurlijk een enorm luxeprobleem want mijn kind is gelukkig en gezond. Maar zo’n verre verhuizing maakt het loslaten wel heel definitief. Het maakt me bewust van de tijd, het is maar achttien jaar dat je je kinderen bij je hebt.’

(tekst gaat verder onder de foto's)

Ondanks de abrupte overgang in huize Korstanje heeft Anne het volste vertrouwen in Nyls’ American Dream. Het reizigersbloed heeft hij niet van een vreemde: Nyls werd vernoemd naar Nils Holgersson. Na jaren onder de vleugels van coach Marcel Wouda is hij nu terug in het land waar hij deels opgroeide, om te werken aan zijn droom in een team met olympische kampioenen zoals Ryan Held en Cullen Jones.

Het najagen van die Olympische droom zal niet zonder slag of stoot gaan, weet Anne ook. ‘Maar ik vertrouw erop dat het goed komt. En dan hopen we maar dat alles wat schuurt, uiteindelijk gaat glanzen.’