Ilse woont op gekraakte grond

Met haar dochtertje op haar arm leidt Ilse Tim den Besten rond over het stuk grond. De oude caravans, pipowagens een andere creatief aangeklede woonplekken staan in een kring, zodat in het midden een soort dorpspleintje ontstaat. Met vijftien gezinnen vormen deze mensen een soort mini-maatschappij. 'Als ik naar Nederland kijk zie ik zoveel verdrietige en eenzame mensen,' zegt Ilse. 'In een community leven zou dat al tackelen. Daarnaast is het gewoon fijn om dichtbij de natuur te leven.'

In de wagen is geen centrale verwarming, geen warm water en geen elektriciteit. Ilse geeft haar dochtertje een bad door water te verwarmen op de houtkachel. Is dat nou romantisch of gewoon spartaans, vraagt Tim zich af. 'Het is minimalistisch,' antwoordt Ilse. 'Als je water warm laat worden op de kachel zit daar veel meer gevoel bij, dus bij het wassen voelt het ook veel waardevoller. Sommige mensen gaan elk jaar in hun vakantie naar een camping om net zo te leven, wij proberen het gewoon in ons dagelijks leven te integreren.'

Naast het community-gevoel en de natuur zit er volgens Ilse nog een voordeel aan op deze manier wonen, vertelt ze tijdens het sjouwen van houtblokken voor de kachel. 'Ik sta hier echt in mijn kracht. Ik kan dingen bouwen, repareren en mooi maken. Het geeft me het gevoel dat wat ik doe ook echt uitmaakt.'

Ilse studeerde aan de kunstacademie, maar daar haalde ze die voldoening niet uit. 'Ik had altijd maar het gevoel dat ik mezelf moest overstijgen en dingen moest maken die beter waren dan dat van de rest. Hier zit ik juist veel meer in de wij-modus, en dat voelt goed.'

Helaas komt er binnenkort een einde aan de mini-maatschappij zoals die er nu uitziet. Het stuk land is opgekocht en binnenkort zullen er ‘gewone’ huizen gebouwd worden. Geld bij elkaar leggen om zelf een stuk grond te kopen heeft geen zin. Vanwege de vele regeltjes die Nederland rijk is, is het alsnog verboden om daar met zoveel mensen op te gaan wonen.

'De gemeente wil experimenteren met alternatief wonen, maar het moet wel passen binnen hun veilige kaders. Een kant en klare tiny house kopen mag wel, maar wij zijn weer té alternatief.'

Toch ziet Ilse dit niet als het einde van hun avontuur. Integendeel, dit was het begin. 'Het voelt als de seizoenen,' vertelt ze. 'Je komt hier, je bouwt iets op, je leeft en uiteindelijk moet je het ook weer afbreken. De ruimte zoals die nu is sterft, maar er komt ook weer ruimte voor iets nieuws. Daar kan je bang voor zijn, maar ik kies ervoor om het te omarmen.'