'Hoe kun je je leven zin geven als je net als iedereen gek bent en geen kinderen hebt?' vraagt Tim zich in een nieuwe column af.

Mijn vrienden en ik zijn nu in meer of mindere mate allemaal dertig jaar en we lopen allemaal tegen dingen aan. Problemen met jezelf, je omgeving of allebei. Sommige hebben het door, anderen niet. Sommigen doen er iets aan, anderen drinken alcohol.

De een maakt zich druk om de vrienden van vroeger die ze verliest en haar rol daarin, de ander merkt dat haar vermijdende persoonlijkheid steeds meer invloed op haar leven heeft, een vriend maakt zich zorgen omdat hij nog steeds niet het leven leidt dat hij wil leiden, een vriendin vraagt zich af hoe het kan dat ze nog nooit een relatie heeft gehad en een vriend is al jaren in therapie om de dood van zijn ouders ‘een plekje’ te geven. Terwijl voor zoiets natuurlijk geen plek is.

Mijn probleem is dat ik mezelf nogal kan tegenwerken: dus niet doe of zeg wat ik zou willen zeggen of doen en ook een vermijdende persoonlijkheid heb. Kop in het zand en geen confrontaties. Niet over belangrijke dingen tenminste.

orgie van zelfreflectie

Of het iets met die dertig te maken heeft dat mijn vrienden en ik in een orgie van zelfreflectie terecht zijn gekomen weet ik niet, wel is het zo dat bij iedereen rond hetzelfde moment de barstjes zichtbaar werden of gewoon de shit de fan hitte. Met als fijn gevolg dat er in sommige gevallen een nieuwe eerlijkheid ontstaat en sommige vriendschappen daardoor juist verdiepen. Als iedereen gek is, dan zijn we samen gek: met je vrienden dansen op de vulkaan is leuker dan alleen.

Hoewel we allemaal verschillende moeilijkheden – of 'kansen' – hebben is er ook iets waarin we allemaal gelijk zijn, namelijk de overtuiging dat het leven zinloos is. En dat iedereen dus maar doet alsof hij met belangrijke dingen bezig is om zo de zinloosheid te verbloemen. Als een vlek op de muur waar je een schilderij overheen hangt. Iedereen ziet het schilderij, maar alleen jij weet dat die vlek eronder zit. Totdat je bij een vriend thuis een keer een schilderij van de muur haalt.

We gaan een mensje op de wereld zetten dat niet gek is en je leven krijgt zin. Omdat als jij je kind geen eten geeft het doodgaat, en als je het geen schone luier geeft, het verdrinkt in zijn eigen poep.

Tim den Besten

Maar ja dan ben je dus dertig en kom je erachter dat het leven echt zinloos is en iedereen gek is. Voor veel mensen zijn dat dan denk ik de redenen om kinderen te krijgen: we gaan een mensje op de wereld zetten dat niet gek is en je leven krijgt zin. Omdat als jij je kind geen eten geeft het doodgaat, en als je het geen schone luier geeft het verdrinkt in zijn eigen poep. Plotseling ben je van status zinloos naar onmisbaar gegaan.

Maar hoe kan je nou je leven zin geven als je dus gek bent en geen kind hebt? Een vriendin zei: 'Door de beste versie van jezelf te worden.' Voor mensen die nu denken dat Oprah een vriendin van mij is: dat is niet zo. Maar net als Oprah heeft deze vriendin wel bijna altijd gelijk.

Als ik ‘s avonds in bed lig stuurt diezelfde vriendin me een filmpje waarin filosoof Alain de Botton over liefde praat en zegt: 'We are not pure, kind, loving beings simply on the lookout for a soulmate. We are deeply dangerous and most of us are on the edge of insanity. This is not an exception: it’s just what it means to be human. All of us are only just holding it together. (..) The only people we can think of as normal are the people we just met.'

meer columns van Tim

    • Tim den Besten is programmamaker bij de VPRO. Zo maakte hij korte maar krachtige interviews in Zomergifjes, ging hij achter de geraniums kijken in Oudtopia en knuffelde hij veel dieren voor het Villa Achterwerk-programma Beestieboys. Met Tims ^ Tent was Tim in de zomer van 2017 elke woensdag op de camping te vinden, waar hij gasten als Maartje Wortel en de jongens van Rundfunk in zijn tent ontving. Tim zit ook op Twitter en hij schrijft wekelijks een column voor vpro.nl.