Zestien uur gevlogen en tijdens de vlucht geprobeerd te slapen door op je knieën voor je stoel te zitten en je hoofd op het zitvlak te leggen, maar dan ben je er eindelijk. In een fel verlicht restaurantje zit je in een witte, plastic tuinstoel soep van bananenbladeren te eten. Om je heen luistert een handvol medetoeristen net als jij zwijgend naar de muziek die uit de speakers komt. Westerse hits, maar dan gezongen door een slissende Aziaat met plankenkoorts. Dat plankenkoorts hebben en slissen niet handig zijn als het je werk is om cd's vol westerse hits in te zingen blijkt maar weer.
Een oudere man schuin tegenover je slurpt zijn bakje leeg. Je zou denken dat hij soep heeft maar hij heeft iets met rijst en kip, dat weet je omdat alles op zijn kin zit. Je slaat jezelf op je been omdat je daar een beestje voelt maar het is eigenlijk een dikke druppel zweet die vanuit je knieholte je enkel zoekt. Je vraagt of er wifi is. Die is er wel, maar ook weer niet. De helft van de tijd zoek je de wifi. Misschien als je een stukje daarheen loopt. Of als je de vliegtuigmodus aan zet en dan weer uit. Dan maar geen wifi want het is vakantie. Je houdt het vijf minuten vol en probeert het dan nog een keer. Je bent een boze junk op zoek naar een shot en je denkt dat de mevrouw die je bananenshake komt brengen dat niet doorheeft, terwijl je met je telefoon heen en weer schudt omdat je denkt dat dat misschien wel helpt. Iemand op straat die geen toerist is maar wel exotisch vraagt iets aan je. Je verstaat het niet maar lacht vriendelijk terug en zegt uit beleefdheid iets van 'yes'. Je knippert met je ogen en hij staat ineens met zes kinderen voor je die plastic rietjes aan je proberen te verkopen. Ieder kind verkoopt een andere type rietje. Je vertelt de kinderen dat ze die in Nederland ook verkopen bij de Blokker en loopt achteruit weg als je merkt dat je uitleg niet helemaal lekker valt bij de kids.
Je verbrandt een keer je rug, vergeet een keer dat de auto's hier van links komen en een taxichauffeur neemt je zonder te vragen mee naar een koffieplantage waar je dure koffie drinkt gemaakt van dierenpoep. In het bijbehorende winkeltje koop je een doosje van die poepkoffie want dat is nu eenmaal leuk voor thuis. Tussendoor aai je alle schurftige zwerfhondjes omdat het sterker is dan jezelf. Je vliegt zestien uur terug op je knieën en met je hoofd op de stoel. En je zit ook nog vlakbij de wc.