Martin Georgiev schreef een concert voor marimba en orkest voor de van oorsprong Bulgaarse maar al jaren in Nederlande wonende Tatiana Koleva. Hij baseerde zijn stuk op Byzantijnse en Gregoriaanse  toonladders - en dat heeft alles te maken met zijn religieuze ideeën die, zonder tekst weliswaar, doorklinken in de muziek. Nooit van Martin Gergiev gehoord misschien, maar dat is niet zo’n wonder: hij is jong (geboren in 1983 in Varna, Bulgarije) en tot nog toe vooral actief geweest in zijn geboorteland, in België en in Engeland. De eerste uitvoering van dit Derde slagwerkconcert dateert al van 2011, de opname die nu - gelukkig - op cd is gezet werd gemaakt in 2014. Stevig eigentijdse orkestmuziek, waarin de klankkleuren fraai door elkaar gemengd worden en de marimba-partij prachtig over de orkestmotieven heen danst. Met dus als soliste de waarlijk virtuoos spelende Tatiana Koleva, die intussen alweer werkt aan een nieuw cd-project waarop voor haar geschreven marimba-stukken moeten komen - een paar voorbeelden namen we al eens op voor Vrije Geluiden tijdens November Music. Zeer de moeite waard! AvN

Klassiek en jazz hebben veel meer gemeen dan menigeen vindt. Dat is de stelling van de jonge pianist Floris Kappeyne (1995). Hij studeert klassiek- en jazzpiano aan het Conservatorium van Amsterdam en verwerkt opgedane inzichten in zijn eigen muziek. Als kind speelde Kappeyne met zijn vader aan de piano: kleine Floris deed de linkerhand, zijn vader de rechter. Een paar jaar terug was Floris Kappeyne al met zijn trio te gast bij Vrije Geluiden TV en toen speelde hij nog standards. Inmiddels is hij zelf gaan componeren en dat blijkt een goede stap. Kappeyne zelf zegt te streven naar een geluid dat lijkt op dat van McCoy Tyner Trio uit het begin van de jaren ’60, maar dan wel met de abstractie uit de moderne klassieke muziek. Dat mondt uit in mooie, vaak lyrische jazz die soms stuwend en groovy is.Het Floris Kappeyne Trio presenteerde nieuwe muziek onlangs in ons tv-programma en de plaat Interchange is inmiddels ook uit. MvH

Eigenlijk is dit album al in januari 2016 gereleased, maar het wordt sinds dit jaar gedistribueerd door Xango in Nederland. Best een gewaagde stap, want wie is er nu geïnteresseerd in volksliederen uit Zweden buiten Scandinavië? Misschien moet ik eerst even laten weten dat het hier een gelauwerd trio betreft van topzangeressen. Eva Rune, Karin Ericsson Back en Maria Misgeld zijn al samen sinds 1999. Ze zijn gespecialiseerd in verschillende zangtechnieken uit de folktraditie. De drie prachtige blonde vrouwen zingen a cappella, zonder opsmuk van instrumenten of elektronische effecten. Het zijn traditionele volksliederen uit het noorden van Zweden over bergen en valleien die ze zelf hebben gearrangeerd met ruimte voor improvisatie en persoonlijke expressie. Wat je hoort is een sprankelend weefgetouw van stemmen die zo puur en rein klinken dat het soms zelfs sacraal aandoet. CC

Als ik het eerlijk mag zeggen: meestal ben ik niet zo van de big band-achtigen. Maar al te vaak worden arrangementen dichtgeplamuurd met alle blazende hulpmiddelen die in de gelederen voorhanden zijn, ten koste van de transparantie van de muziek. Dus mijn verwachtingen waren niet al te hoog gespannen toen ik dit cd’tje opzette. Maar ik moet zeggen: arrangeur, componist, en dirigent Angiolo Tarocchi weet Italiaanse flair op subtiele - en eigentijdse - wijze te verbinden met de rijke erfenis van de jazz-orkest-traditie. Vier redelijk lange stukken èn een verrassend miniatuurtje op deze cd, waarvan de bedoelde eigentijdse touch bijvoorbeeld zit in het de op-het-verkeerde-been-zettende wendingen in ritme of instrumentatie. En als de sluizen dan eens opengezet worden, zoals in het begin van Skydream #5, wordt er ook gewoon een stevige rock-riff tegenaan gegooid. Niks tuttigs aan een lekker rauwe Italiaan. Ik ben om. AvN

Geen familie, wel dezelfde achternaam: Omer en Avi Avital uit Israël. De eerstgenoemde is een bassist en ud-speler die momenteel een hit aan het worden is in New Yorkse jazzclubs, de tweede, Avi, bespeelt de mandoline. Een lullig instrumentje? Helemaal niet, luister maar eens naar de onpeilbare melancholie die hij weet op te wekken (zie het videootje hiernaast). Avi komt uit de klassieke hoek, speelde Bach en Vivaldi, maar hij speelt nu samen met de eveneens Joods-Marokkaanse Omer een pracht van een mix van westerse jazz, folkloristische muziek uit het Midden-Oosten en internationale kamermuzikale subtiliteiten. Het speelt zich allemaal af op de vierkante centimeter, maar met zulke goeie gasten is daar zo veel te beleven! Mooi. Later dit jaar komen ze live optreden in het Muziekgebouw in Amsterdam. AvN

De kern van Sabîl is het duo Ahmad Al Kathib op de ud en Youssef Hbeisch op percussie. Twee Palestijnse musici uit Frankrijk die echt aan elkaar gewaagd zijn. Duo Sabîl is sinds 2011 bij elkaar en kreeg internationale erkenning door hun gelijknamige debuutalbum (2012). Ook de projecten waarvan ze deel uitmaken zijn bijzonder en smaakmakend, zoals de samenwerking met het hedendaagse strijkkwartet Béla (Jadayel, 2014) en die met troubadour Manu Théron (Cor de la Plana) in Sirventés met Occitaanse protestliederen uit de 13e-eeuw. Op het album Zabad, Twilight Tide speelt het duo met de Franse contrabassist Hubert Dupont de Frans/Libanese Elie Khoury op de buzuk. De buzuk is een luit, maar dan met een langere hals dan die van de ud. Zabad Arabisch voor het schuim van de zee dat net als de muziek licht en volhardend is. Volhardend want de muziek komt uit de Arabische klassieke traditie met haar maqams (modi), en licht omdat er op subtiele wijze wordt gebroken met de regels. Al Kathib en Khoury spelen ook nog eens vingervlugge versieringen op hun snaarinstrument, alsof het schuimvlokken zijn die worden meegevoerd door de wind. Prachtig album!