Tony Allen is een drummer die we vooral kennen van de afrobeat: hij speelde mee op talloze platen van Fela Kuti maar hij bracht ook eigen muziek uit in dat genre. Op zijn nieuwste EP brengt hij een eerbetoon aan een van de bekendste en beste jazzdrummers ooit: Art Blakey. Maar dan wel op eigen wijze, vol Afrobeat dus. Tony Allen trok met een band van zeven muzikanten een studio in Parijs in om vier stukken die door Blakey onvergetelijk zijn gemaakt opnieuw op te nemen: Moanin', A Night In Tunisia, Politely en Drum Thunder Suite. En met geweldig resultaat! De stuwende drums van Allen vormen de basis voor een geweldig samenspel: we horen jazz met invloeden uit de afrobeat, maar we horen vooral veel spelplezier. De EP duurt maar 25 minuten, maar dat is geen probleem. Gewoon nog eens opzetten. En stiekem hopen op een volwaardige cd of LP. MvH

In 2011 ontmoette vocaliste Monica Akihari de van de Molukken afkomstige lapsteel-gitarist Bing Leiwakabessy. Hij vertelde haar over hoe hij al in 1947 zijn debuut maakte als muzikant, over de lapsteel en over de Molukse stemming van het instrument. Monica Akihari en gitarist Niels Brouwer lieten zich door die ontmoeting inspireren en maakten met Ernst Glerum, Joost Buis en Onno Govaert nu een tweede cd 'Lagu Lagu', waarop de muzikale erfenis van de Molukse eilanden een nieuw leven krijgt. Eigentijdse, toegankelijke, sterke muziek met een aanstekelijk ritme en tegelijk mooie lyrische melodielijnen, waarbij de warme stem van Monica Akihari een fijn contrast krijgt in de lange, gedragen tonen van de door Joost Buis bespeelde lapsteel. Op 16 juni treedt Boi Akih op tijdens het Holland Festival, daarover wordt door de Indonesische documentairemaker Mohamad Ikhsan Tualeka een film gemaakt. Het concert in Paradiso maakt deel uit van A night in Indonesia. Boi Akih speelt een nieuwe compositie Controlling the Swing, samen met onder meer de uit Ambon Stad afkomstige dichter Rudi Fofid en de Balinese gamelanspeler I Made Subandi. AvN

Liberetto III is zoals de titel al doet vermoeden de derde CD in een serie van de band van bassist en cellist Lars Danielsson met John Parricelli op gitaar, Magnus Öström op slagwerk en op de piano - niet meer zoals op de eerste twee Tigran Hamasyan - de jonge Grégory Privat, die de Caribische sound van zijn geboorteland Martinique subtiel inbrengt in de verfijnde muziek op deze cd. En een paar geweldige gastmusici trouwens: Arve Henriksen (trompet), Björn Bohlin (althobo) en Mathias Eick (trompet). Allemaal mensen die uitblinken in sfeervol spelen, maar vooral: die met de rijke, fantasievolle melodieën van Danielsson uitstekend uit de voeten kunnen. De titel van de cd, Liberetto, is een goed gevonden mix van 'libretto' en 'liber', dus van voorschrift en vrijheid. Zo klinkt de muziek ook: doorwrochte composities die met veel gevoel voor vrijheid worden uitgevoerd. Mooi! AvN

Het ultieme opus van Johann Sebastian Bach, Die Kunst der Fuge (een titel die het werk pas later kreeg) is altijd omringd geweest door raadsels: voor welke instrumentatie had Bach het bedoeld? Hoe moest het gespeeld worden, zonder tempo-aanduidingen en dergelijke? Hans-Eberhard Dentler, cellist en oprichter van een Bach-vereniging in Italië, heeft zich na zijn studie medicijnen jarenlang gewijd aan het bestuderen van DKDF en hij is nu gekomen met een editie voor viool, altviool, cello, contrabas en fagot, een zeer doordacht arrangement dat gebaseerd is op het gegevens dat Bach zich intensief bezighield met de Pythagorese filosofie. Volgens Dentler kun je DKDF alleen goed begrijpen als je begrippen uit die wiskundige filosofie toepast op het werk van Bach: de spiegel (speculum) bijvoorbeeld, of de Tetraktys (de perfecte driehoek). Interessant artikel lezen? Check wat F. David Peat over het werk van Dentler schrijft. Maar los van alle filosofie en wiskunde: canone, wat een schitterende muziek is dit toch. Luisteren! AvN

Verontrustende klanken komen je tegemoet, waar zijn we nú in beland? Midden in een Banga-ritueel uit de onherbergzame woestijn van Tunesië! Banga is een jaarlijks soefi-evenement van de afstammelingen van de Hausa-slaven die uit de sub-Sahara zijn gehaald. Nee, het is geen stof van en voor musicologen! Er is ook geen ruimte voor comfort. Want je hoort niet alleen metalen percussie en gejaagde gezangen, maar ook industriële noise-rock. Dit is namelijk een project van gitarist François Cambuzat en bassiste Gianna Greco (Putan Club) samen met Tarek Sultan, Yahia Chouchen, Youssef Ghazala uit de Tunesische Banga-gemeenschap. Hier is niet alleen een intrigerend en sterk album uit voortgekomen maar het is ook vastgelegd op film. Voor Cambuzat is het een wilde improvisatie waarin traditionele instrumenten oog in oog komen staan met computers en elektrische gitaren. In elke track treedt een versnelling op die je drijft naar ‘elevation, sweat, blood, poetry and tears – not to some pretty colour postcard’, aldus Cambuzat. CC

Kika Sprangers is een rijzende naam in Nederland Jazzland. Onlangs sloot de saxofoniste haar bachelor aan het HKU Utrechts Conservatorium af met een 9 met onderscheiding. Mooi, maar Kika zelf is nog lang niet tevreden. En dus formeerde ze een eigen band met een behoorlijke bezetting (zeg: een man of twaalf) met wie ze optrad in TivoliVredenburg. Dat concert werd opgenomen, en de opnames vormden de basis voor een eigen EP. Kika Sprangers componeerde de stukken voornamelijk zelf. Fijne jazz, niet al te wild, maar zeker niet saai. Waarbij de saxofoonklank van Sprangers als mooi beheerst en rond te omschrijven is. Titeltrack van de EP is gebaseerd op het gedicht Meisje in het Najaar van de Utrechtse dichter Ingmar Heytze. Echt een mooie jazzplaat dit. Kika Sprangers mag zich als jong talent presenteren op showcasefestival Injazz in Rotterdam op 23 juni. Aanstaande maandag speelt ze met haar kwintet op de Culturele Zondag Utrecht Centraal in Kytopia. Meer info daarover op onze Facebook. MvH