Oumou Sangare is als een soort Madonna van West-Afrika: muzikaal staat ze al jaren aan de top en is ze wereldberoemd, maar ze is ook een voorvechtster van vrouwenrechten en heeft een heel zakelijk imperium opgebouwd. Helaas is Oumou Sangare muzikaal iets minder actief dan Madonna: pas na acht jaar komt de Malinese zangeres met een nieuw album. Op Mogoya werkt ze samen met westerse producers, wat een meer gelikt, elektronisch sausje aan haar muziek geeft. Afrikaanse instrumenten als de kora ontbreken zeker niet en de stem van Sangare staat nog altijd als een huis. Door diverse media wordt de plaat zeer enthousiast onthaald, muziekmagazine MOJO riep Mogoya uit tot album van de week. De single Yere Faga, waarop ze samenwerkt met afrobeat-legende Tony Allen, is al enige tijd uit. Bij een TV-opname van Vrije Geluiden dit voorjaar liet ze zien dat ze akoestisch ook nog altijd haar mannetje staat. En nu is de hele cd uit: iets meer op de groove gericht dat we van haar gewend waren, maar dan wel zo goed gedaan dat de hele plaat zeer de moeite waard is. MvH

The Comet is Coming is een band uit Londen die jazz, elektronica, funk, en psychedelica mixt tot een stevige - om niet te zeggen overdonderende - mix. Geweldige festival-act (hebben we bij VG al eerder kunnen laten zien) en nu met een nieuwe EP, na de debuut-EP uit 2015 en de CD van ruim een jaar geleden. Saxofonist Shabaka Hutchings (die in deze band ‘King Shabaka’ heet) bundelt hier zijn kolossale krachten met toetsenist Dan Leavers en drummer Max Hallett, die zich in deze context ‘Danalogue the Conquerer’ en “Betamax Killer’ laten noemen. De tongue-in-cheek humor in combinatie met het speelse gebruik van spacey termen en niet te vergeten een spacey productie (lekker veel kosmische galm, eindeloos doordreunende grooves) maken van TCIC een soort van kleinkind van het Sun Ra Arkestra, maar dan een kleinkind van gewapend beton. Verwacht geen subtiele arrangementen of verfijnde solo’s, maar wel een tamelijk genadeloze dosis energie. ‘Final Eclipse’ (zie hiernaast) staat ook op de CD, maar dan in een ietsiepietsie geliktere studioversie. AvN

Love & Peace klinkt als een kreet uit de jaren zestig... Ja, lach er maar om, maar het is van groot belang voor de Curaçaose percussionist en componist Vernon Chatlein. Het zint hem namelijk helemaal niet hoe er verdeeldheid wordt gezaaid in de wereld, in onze gemeenschap. Zijn debuutalbum waar hij twee jaar aan heeft gewerkt, zet hij in als tegengif. Natuurlijk zijn verschillen tussen mensen, maar ook overeenkomsten en misschien wordt het eens tijd om daar op te focussen. Dat hoor je terug in zijn muziek waar percussie en strijkers hand in hand gaan. Subtiel en wild met lyrische jazz en Afro-Cubaanse ritmes. Chatlein die samenwerkt met artiesten als Randal Corsen en Izaline Calister, heeft een stel geweldige musici uitgekozen voor zijn album: Aki Spadaro op piano, Bernard van Rossum op saxofoon, Humberto Albores Martinez op bas en Nils Fischer op percussie, plus nog wat genodigden. Het album bevat 15 tracks en om de 5 tracks hoor je zijn spoken word: Peace, The Journey; Love: The Antidote; en Music: The Omnipresent. De laatste track Telelé is een traditional uit Curaçao. Je hoort de hechte gemeenschap, samen zingen, klappen en spelen. CC

Componist, dirigent, producent en gitarist Arthur Verocai uit Rio de Janeiro heeft zijn hele muzikale leven voor anderen gewerkt. Hij maakte orkestarrangementen voor televisieshows en commercials, en werkte samen met artiesten als Ivan Lins, Jorge Ben en Gal Costa. In 1971 nam Verocai een eigen album op. Als stil protest (tijdens de dictatuur) experimenteerde hij met nieuwe melodieën, harmonieën en ritmes onttrokken uit Braziliaanse stijlen en Amerikaanse invloeden als soul, orkestraties en lo-fi elektronica. Het bleef bij dat ene album dat jaren later een cultstatus kreeg. Zijn muziek werd veelvuldig gesampled en het Engelse label Far Out Recordings wilde graag met Verocai samenwerken om te arrangeren voor anderen artiesten van het label, maar ook om eigen muziek uit te brengen. En Voilà! Nu is er ‘Encore’, het vervolg op zijn debuutalbum van 35 jaar geleden. Encore is hier letterlijk, want de orkestratie, sambasoul en de avontuurlijke muzikale weg van destijds is heel herkenbaar. Het klinkt daarom wel een beetje oubollig, maar joh, wat een heerlijke arrangementen. Op het album werkt hij met de beste muzikanten en vocalisten met als speciale participatie van het Braziliaanse jazz-funktrio Azymuth, ook een favoriet van Far Out. CC

Als de allereerste ‘echte’ opera - de westerse, wel te verstaan - uit de geschiedenis wordt Euridice van Jacopo Peri (of zijn grotendeels verloren Dafne) genoemd, uit 1600. Maar in de decennia daarvóór werd er in Florence al flink geëxperimenteerd met de combinatie van muziek en poëzie. Tussenspelen uit theaterstukken zijn het, interludes, die beoogden het ideaal van de Renaissance te realiseren, in een perfecte combinatie van tekst en muziek. Op de CD vinden we muziek van onder meer de genoemde Jacopo Peri, maar ook van bijvoorbeeld Giulio Caccini, en van Luca Marenzio. Diens La dipartita e amara, een a capella gezongen madrigaal, op een tekst van Giovanni Battista Pigna, veroorzaakt kippevel - wat een pracht van een drama! Schitterend uitgevoerd door Pygmalion. Ook als je niet van opera houdt meer dan de moeite van het beluisteren waard. AvN