Wat maakt toch dat de toon van Paul van Kemenade altijd onmiddellijk herkenbaar is - de energie die hij er in door laat klinken, een eigen specifiek karakter, de typische licks die hij in zijn melodieën verwerkt? En waar haalt de man toch de creatieve power vandaan om zoveel zo verschillende projecten op te tuigen - nu dus weer met de jonge Braziliaanse slagwerkster Mariá Portugal, in duo met Stevko Busch, het kwartet met o.a. trombonist Ray Anderson, de samenwerking met oude muziek-specialisten Cappella Pratensis, en niet te vergeten: zijn eigen jaarlijkse festival Stranger Than Paranoia. Wat een toffe CD: vette nummers (het keyboard in ‘Hospel’!), intieme en ontroerende stukken (‘Count us in’ met gevoelig pianospel van Jasper van ‘t Hof) en fijne groovy moppies (‘Dance on the water’, een heerlijk verwarrend potje dansen). En steeds die fantastische alt van Paul er overheen. Dikke aanrader. AvN

Net als je denkt dat de hausse aan interessante pianotrio’s nu wel over zal zijn stuurt het Brusselse managementkantoor Jammin’ Colors een verdraaid leuke CD van het Manuel Valera Trio. De op Cuba geboren Valera is geen nieuwe ster aan het firmament: dit is al zijn twaalfde cd als bandleider. Hij speelde sinds zijn 20e, toen hij verhuisde naar New York, met bekende musici als John Patitucci en Paquito D’Rivera, en zelfs met de klassieke violist Joshua Bell. Lekkere stevige jazz met een flinke scheut latin. Meebepalend voor de sound van het trio is zeer zeker ook het barokke slagwerkspel van E.J. Strickland (de tweelingbroer van saxofonist Marcus Strickland). Hoofdmoot van de CD wordt gevormd door het vierdelige titelstuk, naar analogie met - maar totaal anders dan - de Vier Jaargetijden van Vivaldi. De covers die Valera op de CD heeft opgenomen (‘Hallelujah’ van Leonard Cohen bijvoorbeeld) zijn zó eigen gemaakt dat de sfeer op de plaat een mooi en overtuigend geheel vormt met de stukken die hij zelf schreef. Fijne cd. AvN

De nieuwe plaat van het wonderlijke en nogal onconventionele Trio Plan Kruutntoone heet ‘Wat doen de handen’. De muziek op de plaat is geschreven voor Plan Kruutntoone's eigen instrumentarium (slagwerk, bassen, zelfbouwbanjo en gitaar) en voor strijkkwartet - in dit geval het Ravivo strijkwartet. Soms verstild, soms hard en tamelijk meedogenloos, altijd vervreemdend als de teksten die gebruikt zijn, uit een vertaling van Comment c’est van de absurdistische toneelschrijver en dichter Samuel Becket. Over de vorige plaat, ‘als alles er af is’ schreef Gonzo Circus ‘iedere noot die Plan Kruutntoone hier aan de wereld schenkt is ons dierbaar’ en dat is typerend voor de scene waarin deze muziek zich manifesteert: zou een niet-liefhebber misschien al snel afhaken bij de ongebruikelijke sound, de ongemakkelijke wendingen, de onbegrijpelijkheid en absurditeit die tot klinken wordt gebracht, wie er zijn oren voor wil openstellen en niet bang is voor het ongewone, kan zomaar een enthousiaste fan worden. Probeer het eens! De moeite meer dan waard. De presentatietour is net begonnen en komt nog in Groningen, Deventer, Rotterdam en Nijmegen. AvN

Al op jonge leeftijd zette Shahin Novrasli grote stappen in de richting van een succesvolle carrière als klassiek concertpianist. Hij won concoursen en speelde op 11-jarige leeftijd in de nationale concertzaal van zijn moederland Azerbeidzjan. Hij verdiepte zich in het repertoire van Bach en Chopin. En toen zag hij het licht: hij wilde de jazz in. Hij verdiepte zich in het repertoire van Keith Jarrett en Chick Corea en ging ook eigen muziek schrijven. Novrasli is inmiddels 40 en vorige maand verscheen zijn cd Emanation: een prachtige jazzplaat. Het pianospel van Novrasli is licht, en de stukken zijn het mooist als het tempo lager ligt. Je hoort heel duidelijk de klassieke achtergrond van Nvrasli, maar zeker ook elementen uit Kaukasus. Jazz, klassiek en world vloeien heel mooi in elkaar over. De composities zijn makkelijk te doorgronden, ook door de heldere opname. MvH

Soms word je gewoon op het verkeerde been gezet. Neem nou de gitarist Nikos Tsiachris, dat is toch een typische Griekse naam? Ja dat klopt, hij is in Griekenland geboren. Maar de titel van zijn solodebuutalbum ‘Alcance’ is niet Grieks maar Spaans. Blijkt dat deze Nikos een fantastische flamencogitarist is. Hij is trouwens begonnen als een klassiek gitarist en in 2004 als hij een stipendium krijgt om in Granada te studeren, pakt hij dat met beide handen aan. Het is niet alleen flamenco hoor, waar hij zich in heeft verdiept, hij speelt ook met het grootste gemak fado, rembetiko en klezmer. Misschien ken je hem wel van het flamencojazzkwartet Rasgueo waar hij het album Waterfall mee heeft gemaakt. Op het album geeft zijn manier van spelen lucht aan de soms wat starre flamencowereld. Het klinkt lekker modern met in de titeltrack een onverwachte electrische gitaarrif van Takashi Peterson. Verder wordt het virtuoze gitaarspel van Nikos gelardeerd met een trompet, percussie, een contrabas en zang. Niet allemaal tegelijk maar zo hier en daar ter afwisseling. CC

Op het North Sea Jazz van 2011 manifesteerde zich een bijzonder talent aan het Nederlandse publiek: Trombone Shorty, echte naam Troy Andrews, die een dusdanige lading energieke funksouljazz de zaal in slingerde dat iedereen diep onder de indruk was. Van die vet aangezette Amerikaanse muziek waar je op blijft dansen. Trombone Shorty speelt trombone, maar ook trompet en hij zingt. Onlangs verscheen zijn derde album, zijn eerste op Blue Note, waarbij Trombone Shorty een brug slaat tussen de popsoul van Mark Ronson en de jazzfunk uit New Orleans. Meezingbare liedjes met grooves en veel koperblazers. Behoorlijk slick geproduceerd, maar wel goed gedaan. Here Come the Girls is een lekkere single. En het goede nieuws is: deze zomer is Trombone Shorty met zijn band Orleans Avenue weer te zien op North Sea Jazz. MvH