We hebben in Nederland aardig wat ud-spelers met ieder een heel eigen stijl. De virtuoze Turkse Mehmet Polat, woonachtig in Amsterdam, is een eigenzinnig musicus. Hij is constant op zoek naar nieuwe mogelijkheden en doet er alles aan om de grenzen op te rekken. Zo heeft hij een nieuwe techniek in de linkerhand ontwikkeld en twee bassnaren toegevoegd. Op ‘Ask your heart’ gaat Polat op avontuur met Dymphi Peeters op de kora (Afrikaanse harp) - ze is de opvolger van Zoumana Diarra -, en Sinan Arat op de ney (fluit). Polat ziet zijn album als een tuin waar hij zijn composities als zaadjes in de aarde heeft geplant. Muzikale ideeën die in het verleden in zijn hoofd rondwaarden zijn op het album gegroeid en tot bloei gekomen. De arrangementen laten een vloeiende beweging horen waarbij allerlei muziekculturen worden aangestipt. De invloeden van de Ottomaanse, Anatolische, Balkan en West- Afrikaanse muziektradities zijn bijna niet te onderscheiden, zo organisch zit het in elkaar. CC

Franstalige roots & country? Ja hoor, waarom niet. Baptiste W. Hamon is een singer-songwriter uit Parijs die zich duidelijk door Amerikaanse artiesten laat beïnvloeden. Muziek uit het Amerikaanse zuiden, maar dan dus niet in het Engels. En dat zorgt voor een geinig effect. Openingsnummer Josephine is al een heerlijke dansvloervuller. Uptempo, met viool, en richting het einde meerstemmig. Het tweede nummer is meer een ballade en vanaf dan verschillen de tempi, maar het instrumentarium blijft fijn akoestisch. Baptiste W. Hamon heeft een prettige stem en de productie is ronduit mooi. Niet verwonderlijk, de plaat is opgenomen in Nashville, het epicentrum van deze muziekstijl. Eén nummer is in het Engels, maar dat is ook een duet met Caitlin Rose. Op de plaat sowieso een aantal duetten, zoals ook met zijn partner Alla Forrer. L’Insouciance bekent de roekeloosheid - doe er je voordeel mee. Baptiste W. Hamon is komend weekend live te zien op het Naked Song Festival in Eindhoven (zaterdag) en in Luxor Live in Arnhem (zondag). MvH

Jawel hoor. Er komt een nieuwe EP van toeterwonder Kamasi Washington aan. Harmony of Difference, gaat ie heten, en we mogen er vast een trackie van horen. Hoewel, trackie… het gloednieuwe Truth duurt een dikke 13 minuten valt dus in ieder geval qua lengte in dezelfde epische categorie als Kamasiw Wasington’s drie-dubbel-elpee The Epic uit 2015. Bij de doorgaans nogal bitchy muzieksite Pitchfork zeggen ze het leuk, dit keer: de nieuwe track van Kamasi Washington heeft iets warms, omsluitends en communaals. Ja. Eens. De opbouw van het stuk is dan ook erg mooi, met hier en daar vleugjes gospel, ouwe soul, en evenzoveel Modern Jazz Quartet als Sun Ra. Maar, anders dan de vogels van Pitchfork, moet mij toch wel een kleine kanttekening van het hart: Messias Kamasi heeft het allemaal wel weer erg gelikt in elkaar gezet. Juist die koortjes en de vibrafoon geven de hele boel iets braafs. En net als zijn labelmaat Thundercat kleurt Kamasi ook productioneel gezien wel erg netjes binnen de lijntjes. Van mij hoeft dat allemaal niet zo, maar dat neemt niet weg dat het bijzonder is dat dit soort rijke, georkestreerde en spirituele stuff vandaag de dag nog gemaakt wordt. TK

De Nederlandse rietblazer en componist Theo Loevendie (1930) was voordat (en nadat) hij zijn naam vestigde als ‘klassiek’ componist jarenlang ook actief als jazzmusicus, spelend op de klarinet en de saxofoon en te horen op jazzfestivals over de hele wereld. Die jazz-wortels zijn altijd aanwezig gebleven, ook in zijn zogenaamd serieuze muziekstukken, en zelfs in de stukken voor piano-solo die pianist Ralph van Raat op deze CD verzameld heeft komt de jazz onmiskenbaar naar boven, in het titelstuk Strides bijvoorbeeld, waarin de stride piano stijl door Loevendie wordt gecombineerd met, verrassend genoeg, de gortdroge seriële compositietechniek die we kennen uit de avant-garde van de jaren ‘50. De jazz is zeker niet de enige non-klassieke invloed in de muziek van Loevendie: ook de Turkse muziek heeft hem meer dan eens geïnspireerd. Te horen in bijvoorbeeld Dome, een stuk uit 1999 dat verwijst naar de koepel van een moskee, waarvan de tegels aan de uiteinden groot zijn en kleiner worden naarmate je bij de top komt. Als je goed luistert hoor je dat terug in hoe dit stuk gestructureerd is. Fijne CD! AvN

Een harp-duo! Kan het tuttiger? Hoho. Niks tuttigs aan wat deze twee New Yorkse harpistes - Kathryn Andrews en Kristi Shade, toevallig allebei geboren op 5 november 1982, dus allebei, qua sterrenbeeld, Schorpioen, vandaar dus - op dit CD’tje hebben gezet. Vijf Fast Dances van Nico Muhly, fraaie vlechtwerkjes die tegelijk subtiel en stevig zijn, bijvoorbeeld. Of Scorpions van Paul Patterson, waarin je hoort dat een harp op veel meer manieren geluid kan maken dan door bevallig aan de snaren te plukken. Roffelen, kloppen, trommelen, slaan, scheurende en wervelende klanken. Het mooiste stuk vind ik tot nu toe Magnetic van Giovanni Piacentini - niet te verwarren met de Italiaanse voetballer van die naam - een in Mexico geboren componist en gitarist. Een bijna ‘gewoon’ stuk voor twee harpen, geschreven met een fijn gevoel voor rust en klank. Het niet zo geslaagde CD-hoesje vergeten we snel. De muziek? Bijzonder. AvN

De Cantigas de Santa Maria van Alfonso El Sabio kende ik in de beroemde versie van Jordi Savall, en met dat in het achterhoofd is het een kleine - maar zeker niet onaangename - cultuurschok als je deze CD van het Franse La Tempête opzet. Dat knalt er effe lekker in! Dirigent Simon-Pierre Bestion wil dan ook welbewust een verbinding maken tussen deze laat-middeleeuwse muziek, en die van Guillaume de Machaut, wiens Messe de Notre-Dame ook op de CD staat, en 20e eeuwse klanken in de vorm van de Mis van Strawinsky en de Cantigas (1954) van Maurice Ohana. Niet omdat er allerlei verbanden te vinden zijn die die eeuwen overbruggen - al is dat wel degelijk het geval volgens Bestion - maar juist om de luisteraar op het verkeerde been te zetten. En dat lukt behoorlijk als je het schijfje gewoon van track 1 tot 21 afspeelt. Misdelen van Machaut en Strawinsky wisselen elkaar af. Vervreemdend werkt dat zeker, of ik er altijd zo naar zou willen luisteren weet ik niet. CD’tje programmeren kan natuurlijk ook. En dan heb je gewoon vier erg mooi uitgevoerde schitterende meerdelige stukken. AvN

CaboCubaJazz is een typisch Nederlands product. De Duitse percussionist Nils Fischer, gespecialiseerd in Cubaanse ritmes, die iets met Kaapverdische melodieën wil doen... Hij hoefde niet ver te zoeken, wat in Rotterdam waar hij verbonden is aan Codarts, is een enorme Kaapverdische gemeenschap. Fischer richtte de band CaboCubaJazz op in 2008 en Corason Africano is hun tweede plaat. Twee albums in in 9 jaar? Vergeet niet dat Fischer (en de andere artiesten) met “honderd” andere projecten bezig is en hij treedt overal met iedereen op. Dat de band bestaansrecht heeft, komt door de aanstekelijke ritmes en de schetterende blazers, maar anders dan hardcore latin is de muziek van CaboCubaJazz wat zachter en ronder. De vocalen worden gedeeld door Alberto Caicedo, Boy Ge Mendes, Dudu Araujo en Dina Medina. De stem van Dina Medina heeft door de lichte vibratie in haar stem iets aandoenlijks ouderwets. Die weemoed heeft ook een beetje te maken met de onderliggende gedachte van het album. De luisteraar wordt langzaam meegevoerd naar de invloeden van de Afrikaanse diaspora die aan de geboorte stonden van jazz. CC

Kazut de Tyr is een avontuurlijk trio uit Bretagne met de trompettist Gaby Kerdoncuff, accordeonist Jean Le Floc’h en percussionist Yves-Marie Berthou. Zonder zich wat aan te trekken van landsgrenzen trekken ze een lijn van de Bretonse naar de Koerdische muziek. Dit doet het trio niet alleen, maar samen met de gastmusici Maelle Vallet op kanun en Lionel Mauguen op saz. Het album heeft hoofdzakelijk instrumentale nummers en enkele zijn met vocalen. De Bretonse zang is van Eric Menneteau en de Koerdische stem is van Kani Makar. Het mengen van verschillende tradities kan soms verkeerd uitpakken maar in dit geval is het heel goed gelukt. Het is namelijk een kwestie van geven en nemen. Het mooie is dat de verschillende elementen goed te onderscheiden zijn maar toch in een heerlijke flow aan elkaar verbonden. Het scheelt natuurlijk dat het uitstekende muzikanten zijn. CC