In North Carolina was ooit een bijzondere school te vinden: het Black Mountain College. Onder leiding van John Dewey was dit College in de jaren ‘30 en ‘40 van de vorige eeuw een vrijplaats voor artistieke ideeën. ‘Echte’ vakken leren kwam op de tweede plaats, creativiteit werd veel belangrijker gevonden. En dat was de school van John Cage, Merce Cunningham en Robert Rauschenberg hun opleiding kregen, in een sfeer van radicale democratie, en in een omgeving waarin de traditionele rolverdeling tussen docenten en leerlingen overboord gezet werd en grenzen tussen disciplines vervaagden. Het Brooklyn Youth Chorus maakte een voorstelling over de school, in samenwerking met filmmaker Matt Wolf, en met koorliederen van zeven componisten, waaronder Bryce Dessner, Richard Reed Parry en Nico Muhly. Hoe je een utopisch, maar ook vervlogen ideaal (de school sloot in 1957) tot klinken kan brengen. Bijzonder. AvN

Hoe je heerlijk in de war gebracht kan worden en toch het gevoel overhoudt dat je naar een funky groove zit te luisteren. Meesterlijk gedaan door gitarist Miles Okazaki (vaste kracht van Steve Coleman, om ‘m even te plaatsen) en pianist Craig Taborn op deze CD met negen instrumentale stukken die soms heel eenvoudig lijken maar toch bizar in elkaar blijken te steken, en soms best eenvoudig zijn maar die je toch op een prettige manier steeds net op het verkeerde been zetten. Ritmetandem Sean Rickman (drums) en Anthony Tidd (bas) komen ook uit de Coleman-school en zij maken het plaatje compleet - geen effectbejag, geen virtuoos vertoon, wel slimme en pakkende grooves. Dit is het vierde album van Okazaki, die de eigenzinnige lijn van zijn muziek voortzet die al duidelijk hoorbaar was op eerdere cd’s - door pianist Vijay Iyer omschreven als ‘het klank-equivalent van Escher of Borges’. En dat is best wel een pakkende omschrijving voor deze aanstekelijke muziek die zich er niet makkelijk van af maakt. AvN

Een dubbelalbum met jazzstandards als Fly me to the Moon en Tico Tico no Fubá, wie zit daar nu op de wachten? Nou, ik zet het plaatje op en ben al meteen om bij de eerste track. Wat een smaakvolle, intieme en transparante begeleiding met de prachtig doorleefde stem van de Zweedse Lina Nyberg. Ook Carmen Miranda’s Tico Tico no Fubá weet ze op een creatieve manier om te buigen in iets heel anders. Alle songs gaan over vogels en lucht, vandaar de titel Aerials. Nyberg heeft zich laten inspireren door de mysterieuze verdwijning van de piloot Amelia Earheart in 1937. Het album is de opvolger van The Sirenades dat ze in 2014 heeft opgenomen met het Norbotten Big Band. Geef mij maar deze intieme setting met hier en daar een plukje bas, een strijkje cello, een pianorifje of vrije improvisatie op de drums. Ze hebben express geen partituren gebruikt om de arrangementen zo vrij en luchtig mogelijk te houden. Dat is dus uitstekend gelukt. Een heel bijzonder nummer is Migration – Motacilla Alba waarop aan het einde het Capella Catharinae Choir te horen is - waarmee ze haar compassie deelt met het migratieprobleem. Dit nummer én Fly me to the moon zijn mede gearrangeerd door het Vindla String Quartet. CC

Drummer Eric Ineke is een oude jazzrot die al decennia in het vak zit en met veel grote internationale musici uit de hoogtijdagen van de jazz heeft gespeeld. En hoe tof is het dan dat een aantal geweldige oude opnames nu op cd zijn verschenen. De oudste opname op deze nieuwe cd stamt uit 1968: gemaakt in de B14 in Rotterdam, met Eric Ineke op drums en Lucky Thompson op tenorsax. Want daar draait het op deze plaat om: samenwerkingen met legendarische tenorsaxofonisten. Denk aan George Coleman, Johnny Griffin en zeker ook Dexter Gordon. Op deze cd ook nog recente opnames, want Eric Ineke mag dan 70 zijn, hij speelt nog altijd en werkte in 2014 nog met David Liebman samen. Tijdens zijn verjaardagsconcert, afgelopen zaterdag in het Bimhuis in Amsterdam, werd Eric Ineke voor zijn verdiensten voor de Nederlandse jazz-scene koninklijk onderscheiden in de Orde van Oranje-Nassau. Toen werd ook deze fraaie cd gepresenteerd. MvH

Uit Ghana komt de kologo-muzikant King Ayisoba. De kologo is een tweesnarige luit, een instrument dat door de grootvader van King Ayisoba gespeeld werd. King Ayisoba bleek zelf ook bedreven op de kologo, en speelde zodanig veel in de regio dat hij verhuisde naar Accra, de hoofdstad van Ghana. King Ayisoba, echte naam Apozora Ayisoba, verrijkte daar zijn muziek met invloeden uit de elektronische muziek, hiphop en highlife, waarmee hij eigenlijk een heel nieuw genre creëerde waarin traditie en innovatie hand in hand gaan. De muziek van King Ayisoba heeft daarmee de energie en beats van de 21e eeuw. Deze nieuwe cd 1000 Can Die is geproduceerd door de Nederlandse muzikant Arnold de Boer (zelf bekend van en actief in The Ex) en hij zorgde voor een modern en fris geluid. De muziek zelf is erg vol en intens. Op de plaat doen veel gastmusici mee, onder wie saxofonist Orlando Julius in het dansbare Daparaga. MvH