Gitariste Corrie van Binsbergen heeft de afgelopen jaren talloze ‘literaire’ concerten gedaan - onder de titel ‘Schrijvers in concert’ - met auteurs zo uiteenlopend als Toon Tellegen, Kees van Kooten, Remco Campert, Manon Uphoff, P.F. Thomése, Ramsey Nasr, en Dimitri Verhulst (en nog veel meer, trouwens). Van een aantal van de stukken die zij componeerde voor, of geïnspireerd op de verhalen, romans, gedichten van die schrijvers, maakte zij nu arrangementen voor haar actuele band, VanBinsbergen Playstation. En dan blijkt dat die stukken het óók heel goed doen zonder de tekst, al is het wel erg leuk om te lezen welk gedicht, of welke tekstregels, tot inspiratie hebben gediend. Waarbij opvalt dat tekst en muziek nooit één op één elkaar weerspiegelen, maar juist dat de composities weer ‘verhaaltjes’ op zichzelf worden. Kleine, zorgvuldig gespeelde verhaaltjes, waarin het de fijnste details zijn die je als luisteraar vasthouden zoals een spannend boek dat met een lezer doet. Mooi hoor! AvN

Osman Martins uit de warme Braziliaanse deelstaat Bahia woont geruime tijd in België, en heeft hij zo te zien zijn draai in het (koude) Europa gevonden. Zijn liefde voor de Braziliaanse gitaar en muziek komt bijzonder goed naar voren op het album Vontade Saudade uitgebracht op het kwaliteitslabel Homerecords.be. Hij is een samenwerking aangegaan met percussionist Osvaldo Hernandez, strijkkwartet MP4 en arrangeur Pierre Slinckx. Het resultaat is een heerlijk luisterrijk album, waar je als je wilt, ook nog op kunt dansen. De relaxte sfeer met de bossa-, samba- of forró-swing wordt speels en kleurrijk omhult door het strijkkwartet. Het geeft meer karakter aan de muziek. Vooral als er pittig wordt gestreken zoals in de instrumentale samba Osmanizando. Ook zijn de vocalen van Osman heel prettig en krijgen een ander kleur als hij in 't Frans zingt samen met Vera Zanello. Ik wil het niet hardop zeggen, maar soms lijkt het dat er buiten Brazilië betere muziek wordt gemaakt dan ín het land. Dat wil zeggen, als je louter naar de commerciële muziekindustrie kijkt natuurlijk. CC

De ster van Mario Batkovic is rijzende. De Bosnische accordeonist doet met zijn instrument wat bijna niemand anders kan: het modern laten klinken en bij een hip publiek aan de man brengen. Tijdens het Utrechtse festival Le Guess Who? hield hij in november een bomvolle Janskerk aan zijn muziek gekluisterd. Daarna volgde andere succesvolle optredens op festivals. Deze week kwam zijn titelloze album uit wat direct tot een juichende aanbeveling leidde van muziektijdschrift Rolling Stone. En terecht, want deze plaat is goed, vernieuwend en overtuigend. Batkovic kan zijn accordeon zo donderend laten klinken als het grootste orgel ter wereld, en zo intiem spelen alsof hij jou als luisteraar persoonlijk wil verleiden. Zijn stukken bivakkeren op de grenzen van pop, minimal muziek, filmmuziek en hedendaagse muziek. En waar je denkt dat de heftige, wervelende en donkere muziek van Batkovic steunt op loopstations op andere digitale trucs, blijkt dat geheel niet zo zijn. Zijn techniek is gewoon bizar goed. En zijn gevoel voor muziek ook. Op 16 april is Batkovic te zien bij Vrije Geluiden TV en op 21 april speelt hij in de Vondelkerk in Amsterdam. MvH

Zijig, ongrijpbaar en richtingloos. Dat waren de eerste woorden die bij me opkwamen toen ik dit nieuwe album van Yasmine Hamdan opzette. Maar al snel maakten ze plaats voor verslaafd, hooked en gefascineerd. Yasmine Hamdan is een zangeres uit Libanon die indruk maakte met haar eerste soloplaat Ya Nass. Deze plaat draaiden we vaak op Radio 6 en we nodigden haar uit voor de tv-opnames van Vrije Geluiden. Nu is ze terug met Al Jamilat (wat The Beautiful Ones betekent), door haar zelf geproduceerd en geschreven. Met geen enkel nummer dat er enorm uitspringt, maar die samen een prachtig, weloverwogen geheel vormen. Centraal staat de warme, fascinerende stem van Hamdan. De muziek is hoofdzakelijk pop, met hoofdrollen voor synthesizers en digitale ritmedoosjes. Akoestische instrumenten als bouzouk en hang zijn er ook, net als mooie melodieën, fraaie klankbeelden en her en der oriëntaalse invloeden. MvH

Cello, altviool, contrabas en vibrafoon - dat is de opmerkelijke bezetting van dit Daniel Levin Quartet. En de muziek zelf is net zo opmerkelijk. Improjazz met invloeden uit de klassieke en hedendaagse gecomponeerde muziek. Daniel Levin is een Amerikaanse cellist die in 2001 belandde in de jazzscene van New York. Daar groeide hij uit tot een veelgevraagd improvisator, en sinds 2006 brengt hij met zijn kwartet onder eigen naam cd’s uit. Nu verschijnt dit live-album, opgenomen in club Firehouse 12 in New Haven. Het eerste stuk Aquamarine is erg fraai: rustig en toch wat stuwend, met mooie en ook verontrustende geluiden. Lost & Found is al een heel stuk vrijer, en ook in de andere stukken op deze plaat nemen de musici veel ruimte voor hun ideeën. Met mooie structuren en gedurfde keuzes als resultaat. MvH

Eens even kijken... Een cd met allerlei stukjes muziek uit de achttiende eeuw, met als samenbindende factor dat ze iets te maken hebben met het mistige, glooiende, sprookjesachtige Britse landschap. Je weet wel: een beetje Schotland, een beetje Ierland, een beetje Engeland. Dat werk. Maar dan gecomponeerd door mensen die uit Zuid-Europa komen, dus je hoort er ook de rijk twinkelende Italiaanse meesters van de achttiende eeuw in terug. En dat dan weer geflankeerd door composities van mensen die wel uit Groot Brittannië komen. En dan nog iets met een boek vol liedjes. En een blinde harpist. Bent u daar nog? Kortom: toen uw toegenegen Vrije Geluiden-redactie probeerde uit te vissen waar deze nieuwe cd van Les Basses Reunies nou precies om draaide, raakten we al snel het spoor bijster. Maar wat maakt het ook uit. De uitvoeringen zijn immers dik in orde. En de onbekende stukjes muziek van de al even onbekende componisten ook. En het is waar: in veel stukken wordt je kwistig heen en weer gekatapulteerd tussen de barokke palazzo’s van Milaan, de grazige heuvels van Albion en weer terug. Ook wel eens lekker. En schuif dat cd-boekje met uitleg ondertussen maar ruimhartig terzijde. TK

Al een paar maanden geleden verschenen als CD èn als digitale uitgave, maar met het komend optreden tijdens het ReWire festival in Den Haag weer actueel: de verzameling composities van Pete Harden die onder de titel ‘Precious Metals’ bedoeld zijn om het gevoel van metaal om te zetten in klank. Niet door stukken metaal te laten klinken, maar door met behulp van gewone instrumenten en een flinke dosis elektronica het publiek als het ware in te kapselen in een ‘metalen’ geluid. En dat lukt in elk geval op deze CD heel behoorlijk: zet het volume flink wat hoger dan je gewend bent, en zorg voor een goeie weergave van de lage tonen, en je hebt de enigszins onthutsende sensatie van het denderend sub-laag van een dance-party en de uitdaging van moderne gecomponeerde muziek. Geen makkelijke kost, wel een unieke ervaring als je je er voor openstelt en de luisterinspanning durft te leveren die de muziek van Harden vraagt. AvN