Eind jaren zeventig toen hij zijn eerste gitaar in handen had, ging hij jammen met een stel vrienden. Hij noemde de groep Kel Tinariwen (de jongens uit de woestijn). In de jaren tachtig droomde de Libische leider Muammar al-Gaddafi van een onafhankelijk Sahara en wilde hij gebruikmaken van de vechtersmentaliteit van de Toeareg-rebellen. Ibrahim Ag Alhabib en zijn vrienden werden dan ook opgeroepen om deel te nemen aan een trainingskamp in Libië waar ze negen maanden bleven. Er kwam niets van het regiment terecht en in 1989 gingen ze terug naar Tessalit in het noorden van Mali, verraden en in de steek gelaten door Ghaddafi. In 1991, na het vredesakkoord van Tessalit, zijn Ibrahim en de band serieus muziek gaan maken met teksten over het harde leven in de Sahara. De rauwe muziek is een mengelmoes van invloeden: Algerijnse raï, Mali-blues en psychedelische rock. Ze namen cassettebandjes op en gaven optredens voor de Toearegs. In 1998 werd Tinariwen ontdekt door de Franse groep Lo'Jo. Sinds ze in 2001 op twee grote internationale festival (WOMAD en Roskilde) optraden is de bandnaam gaan buzzen in het westen. Omdat de muziek zoveel weg heeft van de blues is de term desert blues in het leven geroepen. Zelf waren ze niet bekend met de Amerikaanse blues, pas tijdens het touren door Europa en Amerika hoorden ze ervan. Toch herken je het bluesgevoel in hun muziek. Ze noemen het zelf assouf, dat zowel een triest als een tevreden gevoel weergeeft. Alsof er iets tegen het hart drukt.

Songhoy Blues uit Bamako is natuurlijk beïnvloed door desert blues, maar ook door de Songhai stijl. Ze hebben een geheel eigen signatuur en daarom spreken ze zelf liever van Malinese muziek. Maar dan wel moderne opstandige muziek uit Mali!