Het Malinese kwartet Songhoy Blues bracht niet lang geleden zijn tweede album uit: Résistance. Een woord dat in het leven van de vier Malinese musici niet zonder concrete betekenis is, immers ze zijn afkomstig uit een gebied waar sinds een aantal jaren met geweld de Sharia wordt opgelegd aan de lokale bevolking. Scholen werden gescheiden instituten voor jongens en meisjes, vrouwen mogelijk alleen nog volledig bedekt buiten komen, en alles wat met kunst, sport of muziek te maken heeft werd verboden. Bandleider Garba Touré vluchtte met zijn gitaar naar het zuiden van zijn land, naar Bamako, waar hij met zanger Aliou Touré, bassist Oumar Touré en drummer Nathanael Demebele een band formeerde. 'Wij groeiden op met de platen van The Beatles, Jimi Hendrix en John Lee Hooker, maar we luisterden toch vooral naar hiphop en R&B. De muziek van onze grootouders hebben we achter ons gelaten. Geef ons maar een elektrische gitaar!' Songhoy Blues is een van de bands in de documentaire They will have to kill us first, over de Malinese muzikanten en hun strijd op het recht om te zingen en muziek te maken.
Klik hier voor meer info en tourdata.
Songhoy Blues
Malinese opstandige rock
In muziek is geen oorlog
Songhoy Blues is een woestijnbluesband uit Mali die het allemaal net wat anders doet dan al die andere bands uit de regio. Ze namen hun debuutalbum, Music in Exile (2015) op in Bamako, met producer Nick Zinner (o.a. gitarist van de band Yeah Yeah Yeahs). De band heeft hun debuutalbum, Music in Exile (2015) in Bamako opgenomen met producer Nick Zinner (o.a. gitarist van de band Yeah Yeah Yeahs). Songhoy Blues werd naar Engeland gehaald vanwege hun swingende muziek én door hun bijzondere verhaal. Garba Touré, de gitarist van de band, werd in 2012 verdreven uit het noorden van Mali door jihadisten. Hij vluchtte richting het zuiden, en nam alleen zijn gitaar mee. Zijn hart bleef achter in het noorden. Daarom besloot Touré muziek te maken die hem terug deed denken aan zijn thuisbasis. Zo kon hij zijn verdriet verwerken en hielp hij andere vluchtelingen die ver weg waren van huis.
Wat Songhoy Blues net wat anders maakt dan die andere in Europa ook al bekende namen van de woestijnblues als Tinariwen, Bombino en Tamikrest? Ten eerste staan zij niet in Afrikaanse gewaden maar in T-shirts en jeans. Ze beginnen zoals je verwacht van blues, met heerlijke lome ritmes, maar na het eerste nummer slaat dat snel om. Het tempo gaat omhoog. Frontman Aliou geniet met volle teugen en danst alsof zijn leven er vanaf hangt. Regelmatig brengt de zanger van Songhoy Blues in het Engels het onderwerp ter sprake dat ook in veel van hun teksten centraal staat. Muziek verbindt dat is de boodschap. In muziek is geen oorlog en het enige wat Aliou wil, is dat men danst en geniet, zoals hij zelf ook doet. En het lukt de band dan ook om het publiek totaal in te pakken. Mensen dansen, zingen en geven zich over aan deze fantastisch swingende band.
Afrika Festival Hertme 2016 | zaterdag 18.45 | EvM