Binnen bij biohackers (vervolg)

Op stoel 31C breekt het angstzweet mij plots uit. 'Oh fuck!' zeg ik, half hardop. Het boek, dat ik in het vliegtuig aan het lezen ben, valt in mijn schoot. Mijn handen vangen nu mijn eigen openvallende mond op. 'Oh fuck'. Enkele omzittenden kijken in mijn richting. Hier is iets loos.

De E. coli bacterie en het DNA sample, die ik gisteren van biohacker Josiah Zayner heb gekregen om mee te nemen naar Amsterdam, liggen nog in de koelkast van mijn motelkamer…

Het was erg vroeg vanochtend. Ondanks een hardnekkige jetlag de wekker tóch maar om 6.00 uur gezet om op tijd de incheck te halen. Snel bij de receptie de motelkamers afrekenen, inderhaast een instantkoffie op de kamer en o ja, die enveloppe mee. Aan het eind van onze opnames pakte Zayner zijn ‘Genetic design CRISPR DIY-kit’ voor het oog van onze camera in en overhandigde 'm aan ons: petrischaaltjes, pipetten en vooral natuurlijk het hart van de kit: een bacterie en een DNA sample om op te experimenteren. Do It Yourself…

Uitgerekend dát plastic zakje laat ik in San Francisco in een motelkoelkast liggen. Ik ga in lichte paniek uitzoeken hoe je op een Delta vlucht vanuit 10 km hoog in de lucht tegenwoordig een e-mail stuurt. Daar ben ik wel een half uurtje zoet mee…

On 1/10/2017 1:21 PM, William de Bruijn wrote:

Dear reception crew of Alpine Inn,

This morning, checking out of room 105, I did someone real stupid. I forgot my DNA sample that was in the fridge. Did you happen to find and keep it (hopefully stalled in the reception fridge)? That would be so wonderful...

If yes, I hope you might be able to send it over to Amsterdam. Of course all expenses will be refunded by me and my company.

Crossing fingers; Thank you very much in advance!

William de Bruijn
researcher
Amsterdam, the Netherlands
(currently on a plane to Boston, but able to e-mail)

Aan het eind van de reisdag komt het verlossende antwoord-mailtje van ons motel: de bacterie en het DNA zijn door de schoonmakers gevonden.

Hello Mr de Bruijn,

We did find the samples you mentioned and have stored them in our refrigerator. Please email our manager (Mauricio) to arrange mailing labels, etc... his email is mauricio@concepthotelgroup.com. Have a great day!

Best wishes,

Alpine Inn Motel Suites

Ik maak een dank- & antwoord-mail en ga wat minder ongerust slapen, inmiddels in een hotelbed in Boston.

Vrijdag 12 januari ‘18
Gedurende de week heb ik met cameraman Remco een paar keer gepraat over de vraag: mág zo’n doe-het-zelfdoos eigenlijk wel door de douane? Josiah Zayner wordt waarschijnlijk toch niet helemáál voor niets door de Food & Drug Administration in de gaten gehouden en van ‘illegale praktijken’ beticht. Josiah zelf zei in ieder geval dat het volstrekt geen probleem was.

Na twee dagen opnames in Boston heb ik nog steeds die grote witte enveloppe met de andere onderdelen van de CRISPR kit op mijn hotelkamer. Ik wikkel de enveloppe in een trui, en klem het geheel weer tussen twee andere truien in mijn weekendtas. Dan met de huurauto naar Boston Logan Airport. Als ik de tas als ruimbagage inlever bij de incheck-balie voor de vlucht naar Amsterdam, doe ik toch even een schietgebedje.

Nog geen mail terug van Mr. Mauricio, helaas, trouwens.

Zaterdag 13 januari ’18
Ja gelukkig, daar klettert mijn weekendtas op de band! Ik probeer de douaniers op Schiphol zo normaal-vriendelijk mogelijk aan te kijken terwijl ik langs hen loop. De ‘gewone dingen’ uit de CRISPR DIY-kit zijn nu tenminste alvast in Nederland.

Zondag 14 januari ’18
Ik herlees al mijn mails en besef nu pas dat ik ‘Mauricio’ (die ik in mijn hoofd onwillekeurig met ‘maffia’ ben gaan associëren) niet op het Alpine Inn Motel Suites e-mailadres moet mailen. Hij is als eigenaar natuurlijk niet in dat motel aanwezig. Nieuwe mail, ander emailadres.

Dinsdag 16 januari ’18
Mail terug van Mauricio Marrufo, die ons daarin overigens niet z’n telefoonnummer geeft. Waarschijnlijk bewust, om geen gedoe te krijgen. Hij mailt inderdaad als Mauricio Marrufo van de concepthotelgroup. Wie weet hoeveel hotels hij heeft.

Hello, We can send the item left behind but please provide us with a pre-paid postage for shipment.

Ill be waiting to hear back from you, Thank you.

Donderdag 17 januari ’18
We hebben een voorgesprek bij De Waag Society met kenners Lucas Evers en Roland van Dierendonck. Lucas meldt dat de receptiekoelkast waarschijnlijk een onschuldige E. coli bacterie en een DNA plasmide herbergt. En die zien er volgens internet zó uit:

Vrijdag 18 januari

Na wat ge-heen-en-weer met ‘Mr. Marrufo’ (wij hebben geen UPS account, maar wel FedEx) hebben we een FedEx pick-up opgetuigd, van Daly City naar Nieuwmarkt Amsterdam. De bacterie en DNA plasmide zullen immers dáar worden gebruikt in een BioHack Academy-sessie die we in februari gaan filmen als vervolg op onze opnames in San Francisco en Boston. Maar we beseffen ook op die vrijdag dat er in het weekend geen mensen zijn om de zending te ontvangen. Dan laten we het maandag maar ophalen.

Woensdag 24 januari ‘18
‘Hij was er niet’.

Ik spring uit mijn vel tegen de producer: ‘Hij WAS er niet?? De sample niet??’

‘Nee, meneer Marrufo’.

‘Nee, natuurlijk niet man! Marrufo zit helemaal niet bij die receptie!@&%$*&^)(*. Hij is de fokking eigenaar!’

Mijn producer kijkt me aan of ik wel het récht heb om zo kwaad te worden. Wie had het ding nou ook weer in die koelkast laten liggen?

Communiceren… het blijft een kunst. Zo rustig mogelijk vraag ik mijn collega of hij alsjeblieft het zakje (dat we maar getagd hebben als ‘educational DNA sample’) wil laten oppikken door een koerier bij receptionisten Jelly & Rocky, en dat we daarna zéker moeten weten dat het in Amsterdam terecht komt, en onderweg zovéél mogelijk gekoeld. Dat is geen noodzaak, volgens Zayner, maar liever wel.

Vrijdag 26 januari
Al twee dagen volgen we via track&trace ons plastic zakje: FedEx heeft beloofd dat het vrijdag 26 januari om 12:00 uur in Amsterdam is. Met een regelmatige blik op de reis-lijst hebben we hard geduimd dat het eindelijk maar door de douane mocht komen in Memphis, Tennessee. Dat is dan na lang wachten en checken eindelijk gelukt, maar nu duurt het wel weer verdacht lang in Parijs! Dan blijkt dat er in Parijs op Charles de Gaulle een ‘technical malfunction’ was. Het zal maandag de 29e worden. Zitten we toch alweer in week 05 in plaats van 02.

Maandag 29 januari
Na 19 dagen is het sample maandagochtend dan eindelijk op z’n plek. De mensen van de Waag Society stoppen het geheel direct in hun vriezer.
Ik haal voorlopig (want werkt het allemaal nog wel?) opgelucht adem: Every production has it’s fuck-up.

Nog dezelfde avond lees ik op Volkskrant online dat iemands hele DNA tegenwoordig zowat op een USB stick past. Dat zou logistiek gezien een stuk eenvoudiger geweest zijn.

(Alsof er nooit een USB stick is vergeten