Binnen bij biohackers

‘Weet je zeker dat het déze straat is?’

De vraag komt van onze locale geluidsman. Die lijkt te twijfelen. Zijn stem klinkt onzekerder dan ik de afgelopen anderhalve dag heb gehoord. In de huurauto had soundman Gerry al gememoreerd dat cameraploegen hier nog wel eens worden overvallen. We hielden het een beetje op zijn zachte babyboomer geaardheid, maar later -lezend over deze wijk Lower Bottoms/South Prescott- blijkt hij toch niet helemaal onterecht ongerust te zijn geweest. Dit was ooit het "Harlem of the West", de wijk waar Huey Newton van de Black Panthers werd neergeschoten.

Gerry Berkowitz is een ouwe getrouwe; steun en toeverlaat van inmiddels al een kleine reeks aan Tegenlicht regisseurs. Weet meestal feilloos waar de mooiste shots te maken zijn, of het nou in Berkeley is of Stanford, of in down-town Cisco, bij de Golden Gate- of de Bay Bridge, of zelfs in dat zo non-descripte Silicon Valley.

Maar dit vervallen dokwerkerswijkje aan de overzijde van de baai, in Oakland, nee, dat kende hij nog niet. Of het adres wel écht klopt?

‘Yep, this is it’, zeg ik: ‘Henry Street. Drive up to nr. 335’. De gordijnen van nummer 335 zijn potdicht. De buren hebben de ramen zelfs dichtgetimmerd met spaanplaat. Dit moeten wel de meest goedkope huurwoninkjes in de Bay Area zijn. Aan de overkant van de straat doet iemand een dappere poging om zijn geheel uitgeklede barrel van een auto weer aan de praat te krijgen. De ongetwijfeld hippie-aanse buurvrouw heeft haar houten bouwval fel lichtblauw en roze geverfd. En een houten bord neergezet in wat ooit de tuin was, met daarop de tekst: Please don’t keep stealin’ my packages!

Ik bel aan op nr. 335.

Geen reactie.

Het is toch 14:00 uur, zoals afgesproken?

Nog een keer.

Weer niks.

Cameraman Remco en geluidsman Gerry kijken van een afstandje toe. We hebben de opnamespullen nog maar even achter in de rental gelaten; misschien niet zo’n goed idee om in een buurt als deze pontificaal met tv-camera en geluid-set midden op straat te gaan staan. Ik gluur door de bijna dichte gordijnen van de voorkamer. En ik schrik. Een donker geklede jongeman kijkt terug, zijn neus óók bijna tegen ‘t raam. Ik hoor een gedempt ‘Yeah think it’s media all right...’

Dutch TV mag binnen bij Peter, Allan, Maika en de chef: bio-hacker Josiah. De voorkamer blijkt een éénkamer benedenverdieping waarvan de woonkamer en de open keuken in elkaar overlopen. Een indringende RedBull geur komt ons tegemoet. De pijpenla is volgestouwd met kartonnen dozen, stelkasten, injectiespuiten, flessen met chemische vloeistof, weegschalen, potten vol poeders, petri-schaaltjes, pipetten en hoe al die lab-attributen verder ook mogen heten. Het is niet helemaal te overzien welke dozen nou de grondstoffen bevatten en welke momenteel voor verzending worden klaargemaakt.

Tussen al die scheikunde hobby-spullen staan in de keuken wat resten van Aziatisch bezorgvoedsel. Drie getatoeëerde twintigers zijn druk bezig om in hoog tempo Do-It-Yourself DNA-pakketten samen te stellen voor verzending. Peter, die voor ons opendeed, draagt een Cypress Hill tour-T-shirt, met uiteraard data en steden op de rug.

Welkom in The Odin, de DIY webshop van biohacker Josiah Zayner. Die zit zelf achterin de lange smalle ruimte aan de keukentafel en is duidelijk de baas. Heeft ook als enige geen donkere kleren, maar een wit t-shirt. Nauwelijks opkijkend van zijn laptop gebaart-ie ons dat wij maar gewoon moeten opstellen ergens op de vage grens tussen keuken en webshop.

Het wordt een lollig interview in deze wonderlijke setting. Josiah (1981), oorspronkelijk afkomstig uit de Mid-West, komt over als een slimme gast, ook al staan zijn ogen alsof hij nog wel wat meer naar binnen heeft gewerkt dan RedBull. Ooit werkte hij bij NASA. Daar begon hij on the side al een verzenddienst met diverse...laten we zeggen..."spullen uit het magazijn". Omzet intussen, naar eigen zeggen: ‘a few hundred thousand a year’. En inmiddels is het een overtuigde way-of-life geworden. ‘Waarom zouden alleen wetenschappers en ziekenhuizen toegang mogen hebben tot genome editing technieken als CRISPR?’ Zayner verwierf naam en faam door zichzelf met DNA in te spuiten en wat poep van een vriend in pilvorm in te nemen om zijn eigen darmproblemen te bestrijden. En hij denkt al vérder dan het bestrijden van monogenetische ziektes. ‘It’s a cultural thing for me, experimenting on myself. Why should anyone want to stop me from growing wings?
Or a tail?'

Kijk, dat is nou het vrijzinnig rebelse anarchisme waar de rechtgeaarde VPRO-er graag mee stoeit. In een nieuw 2018-jasje.
Als we na het interview nog wat shots maken in de ruimte, zie ik in mijn ooghoek tussen de bende zowaar een leren voetbal liggen. Ik probeer het: moeten Josiah en zijn drie musketiers niet even wat daglicht? Bij wijze van pauze, balletje hooghouden, soccer Cisco style?
Ze kennen de (oude) reputatie van Team Oranje dus verontschuldigen zich bij voorbaat voor hun techniek.
‘We’ve seen worse!’ roepen we buiten als ze een beetje op gang komen.

En daarom zitten in het The Odin-item van onze ‘Dokteren met DNA’-aflevering vier voetballende alternativo’s, onder begeleiding van onophoudelijk wild geblaf van het overijverige waak-pekineesje aan de overkant.

De biotech revolutie heeft "street level" bereikt.

Wise guys.