Microkrediet: de critici

De gevierde microkrediet-scepticus Milford Batman treedt wereldwijd op als beleidsconsultant voor economische ontwikkeling. Hij is betrokken bij een veeltal projecten van Colombia tot het Midden-Oosten.
Zijn boeken ‘Confronting Microfinance’ (2011) en ‘Why Doesn’t Microfinance Work?’ (2010) gaan beide in op de gebreken van het microkrediet die sinds de opkomst van het fenomeen aan de oppervlakte zijn geraakt.

Volgens Bateman behelst microkrediet de institutionalisering van armoede: niet de lokale ontwikkeling, maar de ontwikkeling en uitbreiding van de private instituties is het voornaamste oogmerk geworden van microfinanciën: een ‘micro-Wall Street’. In plaats van de welvaartsontwikkelingen van de Westerse en Aziatische wereld als model te gebruiken, wordt nu van arme bevolkingen geëist dat ze een geheel nieuw systeem gebruiken. Het Westen ontzegt de ontwikkelingslanden dus de reeds beproefde methoden tot ontwikkeling – iets wat Ha-Joon Chang omschrijft als kicking away the ladder.
 

Met onder andere het Amerikaanse Vredescorps, de Wereldbank en de Verenigde Naties als voormalig werkgevers is Thomas Dichter een autoriteit op het gebied van ontwikkelingssamenwerking.
Wat betreft microkrediet is Dichter een scepticus van het eerste uur. Reeds in 2006 schrijft hij een kritisch essay over de ‘hype of hoop’ van het microkrediet.

Dichter doet onderzoek voor het CATO-instituut, een Amerikaanse liberale denktank die beleid onderzoekt voor vredesontwikkeling, individuele vrijheid en de vrije markt. Al in het begin van 2007 laat een rapport van CATO zich kritisch uit over microkrediet. De meest fundamentele assumptie ervan – dat de doorsnee arme persoon succesvol kan ondernemen – is volgens het rapport al onjuist.
Ook onafhankelijk houdt Dichter zich bezig met microkrediet. Kort na de opkomst van het fenomeen schrijft hij in 2007 ´What´s Wrong with Microfinance?,’ een persoonlijke interpretatie van zijn bevindingen onder CATO.