De jaren ’90, na het einde van de Koude Oorlog, worden vaak geportretteerd als overwinning van de liberale democratie. De Canadese historicus Quinn Slobodian beschrijft in zijn boek Crack-Up capitalism. Market Radicals and the Dream of A World Without Democracy juist een omgekeerde beweging.  

Hij ontwaart een trend van steeds meer aparte ‘zones’ met eigen regels en zo weinig mogelijk democratie – daar waar geld vrij kan hoppen en shoppen. Zo zijn er ongeveer 200 erkende landen in de wereld, maar inmiddels meer dan 5000 van dat soort ‘zones’ met eigen regels. Burgers zijn hier klanten en het zijn niet de wetten die gelden, maar contracten… 

Hoe democratisch kan je dit ongebreidelde kapitalisme nog noemen?