Hoe doe je dat, luisteren naar de natuur? Je kunt alleen luisteren naar iemand van wie je de taal verstaat. Volgens Meijer kan dat, een gemeenschappelijke taal tussen mensen en dieren. Het is zelfs makkelijker dan het klinkt.

Dieren hebben ook taal, zegt Meijer. Dat is voor velen een onwennig idee, omdat we - voornamelijk in de Westerse traditie - van oudsher ‘taal’ altijd hebben gedefinieerd als ‘mensentaal’. De Griekse filosoof Aristoteles beschouwde de mens als het enige wezen dat logos had, oftewel het vermogen om rationeel te denken en deze gedachten via woorden kenbaar te maken. We gebruiken de mens dan ook als een standaard waar alle andere dieren aan moeten voldoen. 

Waarom zou de intelligentie en taal van dieren altijd afgemeten moeten worden tegen die van mensen? ‘Mensen moeten begrijpen dat dieren altijd al spraken’, schrijft Meijer. We dachten voorheen alleen dat ze dat niet konden, omdat onze maatstaf was of ze konden praten in ‘mensentaal’. Onderzoek laat nu juist zien dat dieren wel degelijk complexe innerlijke werelden hebben en deze op verschillende manieren kunnen uitdrukken.

Duidelijk is dat in dit beleid de mens voorop staat. Ganzen worden gezien als een plaag die overlast voor mensen veroorzaakt, omdat het land rond Schiphol mensen toebehoort. Wij hebben als mens bepaald dat ganzen daar niet mogen zijn, maar waarom zouden wij meer recht hebben op het land dan de ganzen? 

We moeten een manier vinden om de ruimte met ganzen te delen. Dat begint met naar ze luisteren, en hun boodschap serieus te nemen. Ganzen kunnen dan misschien niet hun stem laten horen aan een vergadertafel of zich verkiesbaar stellen in de politiek, maar ze communiceren wel degelijk met ons: ze verdedigen hun territorium en proberen te ontsnappen als ze gevangen worden. Daarmee vertellen zij ons dat dit ook hun thuis is. 

Hierop reageren wij vervolgens met grof geweld. Maar het kan anders. Hofganzen, een organisatie die voor de bescherming van ganzen opkomt, probeert op een diervriendelijke manier te bemiddelen tussen mensen en ganzen. Dit doen zij door bepaalde stukken land extra aantrekkelijk te maken voor ganzen en door te zorgen dat het gebied waar ganzen overlast veroorzaken juist onaantrekkelijk wordt, door er zonnepanelen of granen die ganzen niet lusten op de plaatsen. 

Toch blijven het mensen die beslissen waar ganzen mogen leven en waar niet. Als ganzen zich tegen onze beslissingen verzetten, kunnen we dat accepteren? Dit zou betekenen dat we onze eigen vluchtwegen moeten aanpassen of vaker rekening moeten houden met vertraging.