‘Het begon allemaal de avond van 17 oktober. Ik was bezig met het blussen van de bosbranden. Er zijn veel bosbranden in Libanon en de overheid heeft die niet onder controle. Daar schoten ze al tekort. Toen ik terugkwam in de stad was de situatie nogal gespannen. De vuren bereikten bewoond gebied en veel mensen waren hun huis en hun waardevolle eigendommen verloren.’
Na een opeenstapeling van onrechtvaardigheden, met als laatste druppel de belasting op Whatsapp, staat Libanon collectief op. Zo kan het niet langer, vinden veel burgers. Ayyad (23), student in Beiroet, is één van hen, en doet zijn verhaal.
Dit artikel is onderdeel van de serie 'wereldwijde wanhoop' waarin we de generatie spreken die nu de straat op gaat.
©
ayyad
Ayyad denkt dat een optelsom van verschillende dingen de protesten in Libanon heeft veroorzaakt. ‘Onnodige belastingen, mensenrechtenschendingen, ongelijkheid en racisme vanuit de overheid. Alles kwam op een gegeven moment bij elkaar. De belasting van zes dollar op Whatsapp was de laatste druppel.
‘In het begin voelden de protesten als een heuse opstand. Gebouwen werden omsingeld en grote vuren blokkeerden de straten. Naarmate het protest populairder werd, werd de houding rondom de protesten vrediger.’
hoe was de atmosfeer tijdens het protest?
‘Het was intens en gespannen. Maar er was geen vorm van geweld. Het enige ‘vandalisme’, als dat is hoe je het wil noemen, was gericht op een publiek monument, dat oorspronkelijk eigendom was van het volk. De ruimte rondom dat monument hoorde een publieke en veilige omgeving te zijn voor iedereen. Maar het monument werd op een gegeven moment geprivatiseerd. Daarom werd het door de demonstranten verwijderd.
wat bracht mensen naar de straat?
‘Armoede is niet per se het probleem voor de mensen hier: zij leven met armoede sinds dat Libanon bestaat. Het volk was zich er alleen niet bewust van dat de oorzaak van hun armoede bij de overheid lag. Díe bewustwording heeft ons nu samengebracht. Niet de angst om arm te zijn of honger te lijden. Mensen leggen nu een link tussen hun dagelijkse leven en de politieke situatie. Zij denken eindelijk: “Dit is niet het leven dat ik zou moeten leven.”
'vreugde kan ook een vorm zijn van revolutie'
tegen wie wordt er geprotesteerd?
‘Het protest richt zich tegen de gehele politieke klasse. Van de president tot de premier, de leden van het parlement en de leden van het kabinet. De corruptie, het stelen, het liegen, het moorden, de oorlog: het zijn allemaal misdrijven waar iedereen van de regering schuldig aan is.’
hoe zijn de protesten georganiseerd? hebben jullie een leider?
‘De protesten zijn een vorm van georganiseerde anarchie. Er is geen leider van de revolutie. Je ziet ook dat er geen duidelijke en universele agenda is voor wat na de revolutie moet gaan gebeuren.
Voor nu willen we vooral meer erkenning. Wat we nodig hebben is een technocratische overheid die de huidige overheid overneemt, en aan twee nieuwe wetten werkt: wet nummer één is dat we zo snel mogelijk parlementaire verkiezingen willen. Wet nummer twee is terugbetaling van het geld dat gestolen is door onze huidige politieke leiders.
het protest is ook erg vredig, en vol vreugde. hoe belangrijk is dat?
‘Vreugde kan ook een vorm zijn van revolutie. Binnen de Libanese cultuur ligt daar veel nadruk op, op vreugde en gastvrijheid. Helaas is veel vreugde toch verdrukt door de burgeroorlog en de nasleep daarvan.’
‘Wat er nu gaande is over de hele wereld is uniek. Hoe vaak zingen we niet op straat voor Chili, Irak, en Hongkong. We voelen een enorme solidariteit over de hele wereld. Deze energie is universeel. Dat inspireert mij. Ik vind het een prachtig iets, wat er gaande is, het ontwaken van de mensen. En ik zou heel erg blij zijn als dit goed uitpakt. Daar probeer ik mijn steentje aan bij te dragen. Als er niets verandert, zal ik weer de straat op gaan, zo vaak ik kan.’