Sinds 2004 wordt het leven in Afghanistan met de dag gevaarlijker. In de straten van Kabul zijn geen westerlingen meer te zien. De internationale hulpverleners die er nog wel verblijven leven binnen ommuurde en zwaarbewaakte compounds met alle voorzieningen; van zwembad en supermarkt tot sushi-restaurant. Na iedere aanslag of vermeende dreiging volgt een lockdown en kan niemand, ook het lokale personeel als bewakers, tolken en cateraars, soms dagen of weken de compound niet af. Een unieke inkijk in het dagelijkse leven van hulpverleners in deze vrijwillige gevangenis waar frustraties maar ook hoop hand in hand gaan.

Afghanistan dreigt een failed state te worden ondanks de al vijftien jaar aanwezige internationale hulpverleners en westerse militairen. De veiligheidsomstandigheden verslechteren met de dag. Meer dan de helft van het land is in handen van de Taliban, ISIS rukt op en veel Afghanen proberen het land te verlaten. De duizenden diplomaten, militairen en hulpverleners trekken zich in hoofdstad Kabul noodgedwongen steeds verder terug achter de muren van zwaarbeveiligde compounds.

In die stad, eens een spannende bestemming voor internationale hulpverleners, staat nu de koffer permanent naast de deur van het slaapvertrek. Van de vroege ochtend tot de late avond vliegen helikopters af en aan. De zes weken ‘op’ de compound worden opgevolgd met twee weken rust in het land van herkomst. Tijdens een periode van dreiging volgt een lockdown. Ook het personeel, veelal afkomstig uit Afghanistan zelf, kan dan noodgedwongen dagen en soms weken de compound niet af. Maar hoe pakken deze lokale bewoners, de draad weer op na afloop? Welke opties hebben de lokale bewoners wanneer de westerlingen vertrokken zijn?

Deze uitzending is niet meer te bekijken.

Regie: Shoresh Kalantari
Research: Halil Ibrahim Özpamuk en Olaf Oudheusden
Productie: Sharon Yosef