Emy Koopman was voor Paradijs Canada aanwezig bij het proces tegen Alexandre Bissonnette. Vanuit de rechtbank deed zij verslag.
'Bissonnette wordt binnengeleid, boeien om zijn handen, bleek. Een ‘jongen’, inderdaad, opgedirkt voor het schoolbal, in een blauw pak zonder stropdas, de haren netjes gekamd. Om de zoveel tijd kijkt hij om naar zijn ouders op de eerste rij. Ik zit te ver weg om zijn uitdrukking te kunnen lezen.
een aanval op de gemeenschap
‘Nog nooit,’ spreekt de rechter, vanzelfsprekend in het Frans, ‘heeft deze stad, deze provincie, zoiets gezien als wat er op 29 januari 2017 is gebeurd. Een tragedie, een aanval op de gemeenschap, notre tissue sociale. Quebec herstelt zich van een diepe belediging.’
Indrukwekkende woorden, maar ik denk ook gelijk: dit is niet helemaal waar. In Montréal vond in 1989 al een rechtse terroristische aanslag plaats, een schietpartij waarbij 14 jonge vrouwelijke ingenieurs-in-opleiding werden doodgeschoten door een man die het feminisme de schuld gaf van zijn eigen onvermogen op die opleiding te komen.
Bissonnette, blijkt uit de profielen in de media, vertoont gelijkenissen met die dader, ook hij had gespeeld met het idee van een anti-feministische aanslag, maar moslimangst en een tweet van Trudeau waarin die vreemdelingen welkom had geheten zouden de doorslag hebben gegeven voor zijn uiteindelijke doelwit. ‘Faire quelque chose’ – ‘íets doen’, was zijn reden geweest.
blootsvoets de sneeuw in
In detail beschrijft de rechter wat er is gebeurd die 29e, elk ledemaat waar een kogel is binnengedrongen wordt benoemd, elk slachtoffer en zijn familie, de drie kinderen die naar buiten renden, blootsvoets de sneeuw in. Als hij vertelt hoe Azzeddine Soufiane nog probeerde om Bissonnette tegen te houden, gewond raakte en op de vloer van de moskee werd doodgeschoten, klinkt er gesnik. Twee vrouwen staan op en verlaten de zaal. De meeste mannen blijven ferm rechtop zitten, hun armen over elkaar heen geslagen, zichzelf beschermend.
une société juste
Niemand die hier zit weet hoe lang het zal duren, maar het is wel duidelijk dat de rechter zijn tijd gaat nemen. ‘De straf moet proportioneel zijn,’ zegt hij, niet strenger dan nodig. ‘Wij Canadezen,’ zegt hij, ‘zijn geen Amerikanen, het gaat ons om une société juste.’ De hele geschiedenis van de rechtspraak komt voorbij, tientallen eerdere vonnissen. Alle factoren die worden meegewogen spelt hij tot in detail uit, de complete psychologische rapporten van Bissonnette. 150 jaar is niet meer proportioneel, legt de rechter uit, maar 25 jaar, dat is te weinig. Een rechtvaardige straf zou in dit geval tussen de 35 en 42 jaar liggen. Maar officieel kan dat niet onder het huidige rechtssysteem. Het woord dat steeds maar terugkomt, in de repetitieve, met veel theorie doorspekte speech, is proportionaliteit. Niet te zwaar, niet te licht.
het vonnis
Pas rond half vier, zes uur na aanvang, velt de rechter zijn vonnis. De zaal is muisstil, mensen zijn weer op slag wakker, schuiven letterlijk naar het puntje van hun stoel. ‘Je hebt ongelooflijk lijden veroorzaakt,’ spreekt de rechter, ‘maar je hebt ook berouw getoond, ik kan je niet straffen zoals ik iemand zou straffen die dat niet had gedaan.’
25 jaar krijgt Bissonnette, plus 15 jaar, plus levenslang. Na 40 jaar kan hij een aanvraag doen om vrijgelaten te worden, maar als die wordt afgewezen, zal hij alsnog zijn leven in de cel moeten doorbrengen. Het is een compromis, een Canadese redelijke middenweg. Het is een historische uitspraak.
Een maand nadat we zijn teruggekeerd in Nederland, op 15 maart 2019, pleegt een Australische etno-nationalist een aanslag op een moskee in Christchurch, Nieuw-Zeeland, waarbij vijftig doden vallen. Op zijn wapenuitrusting had hij, in een pervers eerbetoon, de naam van Bissonnette gekalkt.
Lees meer in het reisdagboek dat Emy bijhield tijdens haar reis naar Quebec.