Filmpje. Kamelen trekken over de kam van een zandduin. Koopvaardijschepen doorsnijden de zee. Een Delfts blauw bord, of, zoals het in China heet, Chinees porselein, schittert in de zon. Een erhu tokkelt, water kabbelt, een sopraan suist als de wind.
Dit alles voelt zo bekend, zegt een stem.
En dan:
Boem. Paukeslag.
We zien een mozaïek: beelden van een verwoest Kaboel, een hongerlijdend Afrikaans kind, de val van Lehman, aanslagen in Londen, een Amerikaans kerkhof en het levenloze lijf van Alan Kurdi, het Syrische jongetje dat op zee verdronk in zijn vlucht naar Griekenland.
Sommige landen, ooit welvarend en bruisend, zijn nu synoniem aan moeilijkheden, conflict en crisis.
Dit is niet de opening van een Hollywoodfilm. De genoemde landen liggen niet in Midden-Aarde. Dit zijn de woorden van Xi Jinping, secretaris-generaal van de Communistische Partij China, president van de Volksrepubliek, en architect van wat hij zijn Weg-en-Gordel Initiatief noemt en wij vaak kennen als China’s Nieuwe Zijderoutes.
Dit is hoe Xi zijn wereldorde verkoopt. De vraag is: wie zijn die landen in verval?
(...)
Lees hier het hele essay op de website van De Groene Amsterdammer.