Een aflevering over het opslaan en gebruik van persoonlijke data en hoe deze praktijk zowel in het nadeel als het voordeel van burgers kan uitpakken.
sleutelmoment
Op 1 juli 2008 rijden de camera-auto's van Google Maps door de straten van het Noord-Duitse Molfsee. Tot ongenoegen van de inwoners van het kleine plaatsje: zij zijn bang dat inbrekers weten waar ze makkelijk kunnen inbreken. De protesten komen dagenlang in het nieuws.
In heel Duitsland houden ze vanaf dat moment Street View liever buiten de deur. Binnen enkele maanden zullen grote delen van Duitsland geblurd zijn. Sommige Duitsers noemen hun land vanaf dat moment dan ook liefkozend Blurmany.
©
VPRO/ Joost van Herwijnen
De MAK-control room
Google ligt regelmatig onder vuur, omdat het bedrijf het niet zo nauw neemt met privacy. Toch maken we dankbaar gebruik van diensten als Google Street View. Je laat het oranje mannetje bungelen boven de plek die je nader wilt bekijken en je kunt alles bijna tot iemands woonkamer bewonderen. Behalve in Duitsland. Daar houden ze het Street View-mannetje buiten de deur: grote delen van Duitsland zijn geblurd.
Het is geen toeval dat juist Duitsers hun privacy met hand en tand verdedigen. De herinnering aan de Stasi is daar nog springlevend: ten tijde van de DDR was alles over iedereen bekend en die persoonsinformatie kon tegen je gebruikt worden. Het verlangen van Google om elke gevel vast te leggen doet de Duitsers dus schrikken. Over die angst die nu voor iedereen steeds meer een realiteit lijkt te worden, schreef Oliver Spiecker al lang geleden een profetisch nummer voor Schlagerkoning Udo Jurgens.
Timmi Allen werkt in de jaren tachtig voor de Stasi. Daar leert hij van alles, ook al vertelt hij liever niet precies wat hij weet. Hij zet de onderzoeksmethoden die hij bij de inlichtingendienst heeft geleerd nu in om beelden van oorlogsmisdaden te analyseren. Daar is hij dag en nacht mee bezig. Heeft hij soms iets goed te maken?
Over oorlogsmisdaden gesproken. Bewijs die maar eens! Ook al staat het internet er vol mee, als je maar weet waar je moet zoeken. Voor de Syrische Hadi al Khatib is het zijn levensmissie om bewijsmateriaal voor de misdaden van het Assad-bewind te vinden op het internet. Met zijn gevluchte Syrische collega's hebben ze het Syrian Archive opgezet in Berlijn om precies dat te doen.
Alleen hebben ze een groot probleem. Het bewijsmateriaal verdampt waar je bij staat. Door de toegenomen zorgen over privacy worden bedrijven als Facebook en Twitter sinds 2017 door de Duitse regering gevraagd extreme en aanstootgevende content binnen 24 uur te verwijderen, op last van hoge boetes. Daarvoor zetten ze slimme computersystemen in en zogenaamde contentmoderatoren die alles weten over de deleteknop.
colofon
Regie Floris-Jan van Luyn Research Suzanne Hendriks, Frédérique Melman Beeldresearch Barbara Kist, Daniela Solano Camera Joost van Herwijnen Geluid Dennis Kersten, Konstantin Kirilow Montage JP Luijsterburg Online Montage Sander Kuipers Kleurcorrectie John Thorborg Geluidsnabewerking Joost Oskamp Ondertiteling Jolijn Tevel Muziek Big Orange, JPL Leader Reinier van Brummelen, David Kleijwegt Voice-over Anne Rooschüz, George Tobal Productie Mariska Schneider, Sharon de Vries Productie-assistentie Koos van de Merbel Productie-stagiair Marijn Covers Webredactie Peer van Tetterode Eindredactie Roel van Broekhoven, Stefanie de Brouwer
Met medewerking van Associated Press, AdcaZz, BStU, Google LLC, NDR, RBB, Spiegel TV, Ubisoft, ZDF, Marijn Covers, Stef Tijdink In coproductie met Canvas Met steun van CoBO, European Cultural Foundation, Fonds 21, Prins Bernhard Cultuurfonds, VSB Fonds
In coproductie met Canvas
Met steun van CoBo, European Cultural Foundation, Fonds21, Prins Bernhard Cultuurfonds, VSB Fonds