Dit zijn de outsiders

Toen de zoon van Frank twee dagen na een vaccinatie in het ziekenhuis belandde werd voor hem duidelijk dat de mogelijke bijwerkingen van een vaccinatie niet opwegen tegen het doel. Hij noemt zichzelf een ex-vaxxer en besloot te strijden voor medische vrijheid – waaronder de afschaf van de verplichte vaccinatie, een eerlijke overheid en minder angst onder de bevolking. Via een eigen krantje, sociale media en gesprekken met politici probeert hij toe te werken naar een staat die de burger minder oplegt en waar mensen zelf kunnen kiezen wat ze met hun lichaam doen. Ook als dat geen anderhalve meter afstand houden of niet vaccineren betekent.

Door zijn standvastige houding komt Frank steeds een stapje dichter bij zijn doel. Wethouders luisteren naar hem en steeds meer van zijn volgers op sociale media begrijpen dat de overheid niet altijd even transparant is als het lijkt. Doordat hij strijdt voor betere zelfbeschikkingsrecht kan hem niet verweten worden dat hij anderen wegzet als verkeerd of fout, de keuze ligt immers bij jezelf.

Bij het verspreiden van zijn gedachtengoed op straat houdt hij zelf niet altijd anderhalve meter afstand, waar hij kritiek op krijgt. Frank vindt het belangrijker om te voorkomen dat we bang voor elkaar worden, maar zo ziet niet iedereen dat. Ook heeft hij kritiek op de werkwijze van politici maar heeft er zelf ook over nagedacht om in de politiek te gaan. Die ogenschijnlijk tegenstrijdige gedachte is soms moeilijk uit te leggen.

Ilse woont met haar dochtertje Vlier bij een groep van veertig krakers die samen een minimaatschappij vormen waarin iedereen elkaar helpt. Ilse kiest voor deze minimalistische manier van leven buiten de massa omdat je door samen de regels te bepalen veel socialer met elkaar omgaat, en ze hoopt dat de ‘normale maatschappij’ hier van leert. Bovendien zorgt een minimalistisch leven ervoor dat wat je doet echt iets uitmaakt. Veel ‘insiders’ gaan graag naar de camping voor rust en natuur en outsider Ilse probeert deze levensstijl zoveel mogelijk door te voeren in haar dagelijks leven.

In Betonbos, zoals het gebied in Groningen heet, kan je zelf bepalen wat je doet met je woning: bouwen, repareren, en mooi maken naar je eigen smaak. Je werkt samen met anderen en staat er daarom nooit alleen voor. Ook leef je grotendeels buiten in de natuur, wat voor Ilse veel waard is want volgens haar zijn we daar inmiddels (te) ver van verwijderd geraakt. Met deze ideologie voedt ze ook haar dochter Vlier op.

Waar mensen zijn, zijn problemen. Betonbos is geen utopie en als het contact met iemand niet goed loopt zal je nog steeds met elkaar om moeten gaan. Al zorgt dit er wel voor dat je aan jezelf blijft werken. Luxe zoals wij dat kennen is er niet. Zonder verwarming is douchen thuis niet mogelijk: hiervoor gaat ze langs bij goede vrienden. Het grootste nadeel van deze levensstijl is dat het niet voor altijd is: Betonbos dreigt ruimte te moeten maken voor nieuwbouwplannen, en zelf grond kopen en daar pipowagens op plaatsen is tegen de wet.