Afgelopen jaar heeft het Medialab zich gericht op de onderzoekslijn Immersive, waaruit onder andere deze film is ontstaan. Het verhaal, decor en personages bestonden al, dus de uitdaging was een goede VR-ervaring maken. Samen met het creatieve team werd er gekeken naar een manier waarop we een verhaal konden vertellen met de mogelijkheden van VR.
Het idee ontstond om een bezoeker van de aarde naar de Tasman te sturen. De kijker wordt betrokken in de video en de personages komen heel dichtbij. Met verschillende trucjes werd er voor gezorgd dat de film zo echt mogelijk gaat voelen. Deels kwam dat doordat we de lat technisch hoger hadden gelegd door stereoscopisch te filmen waardoor je een effect krijgt dat is te vergelijken met 3D in de bioscoop. Ook wordt je als kijker heel direct aangesproken. Medialaborant Steye Hallema: ‘De acteurs maken duidelijk dat jij als kijker daar niet welkom bent, dat je een pottenkijker bent omdat je niet terug kan praten maar je de personages in het ruimteschip wel kan horen. Dat vragen ze ook in de film: “Kunnen ze ons niet horen dan?”’
Omdat we met meerdere camera’s aan het filmen waren hebben we de set opgedeeld in pizzapunten. Het montageproject werd daardoor een stuk pittiger omdat je rekening moet houden met de lijnen waar de beelden van verschillende camera’s bij elkaar komen. Het was belangrijk om te zorgen dat de acteurs niet op die lijnen gingen staan, want dat kost je een extra dag monteren. Nu konden we er goed voor zorgen dat de beelden mooi in elkaar overliepen.