kerst bij de vpro

‘Ik heb niet zo veel met kerst, met andere feestdagen en tradities evenmin. Daarom werk ik meestal met kerst, ik val vaak in voor andere mensen die wel vrij willen hebben. De Eerste Kerstdag ben ik wel thuis, dan stop ik meestal een biologische kip in de oven en wacht tot er iemand komt. Soms gebeurt dat, soms niet, maar echt gezellig wil het meestal niet worden. Op Tweede Kerstdag presenteer ik een Marathoninterview, dat is natuurlijk ook een traditie. Wel een beetje een rare, want drie uur interviewen kan natuurlijk helemaal niet. Zo’n marathoninterview red je alleen als de gast of de interviewer niet helemaal functioneert. Anders ben je gewoon te vroeg klaar met een gesprek. Ik interview Noraly Beyer, een heel leuke vrouw van wie ik nog weinig weet. Er is dus genoeg te vragen.’ 

‘Dit wordt mijn eerste kerst zonder ouders. Mijn vader is vorig jaar op 29 december overleden, mijn moeder in 2005. Pa had de laatste zes jaar van zijn leven een heel lieve vriendin, Beppie. Met haar vierde hij ook kerst. Ik ga zelf al jaren bij mijn lieve vrienden Arjan en Howie eten. Dit jaar neem ik Beppie daar mee naar toe. Als haar gezondheid het toelaat,  want sinds mijn vader is overleden, kwakkelt ze. Ze mist zijn warme handen op haar lijf. Ook lees ik al jaren een kerstverhaal voor in de doopsgezinde kerk De Vermaning in Monnickendam. Vorig jaar was dat een verhaal van Özcan Akyol dat hij speciaal daarvoor geschreven had. Het verhaal was zo goed, dat zijn uitgever erop stond om er een boek van te maken: Wij vieren geen feest. Het gaat over een Turks jongetje uit een arm gezin met een ziek broertje. Op kerstavond moet hij medicijnen gaan zoeken voor het doodzieke jongetje. Alle zogenaamde christenen zijn zo druk met het kerstmaal en feestvieren dat ze hem niet helpen. Als de mensen nou ook nog zouden opletten wat er met het verhaal bedoeld wordt, wordt het misschien echt eens een mooie kerst.’ 

‘Alles mag, niets moet, dat is mijn motto met kerst. Geen familieverplichtingen. Ik ga ook regelmatig naar het buitenland. Ik heb Stockholm, Bali, Edinburgh en New York allemaal al eens met kerstlichtjes gezien. Vroeger ging ik nog wel eens naar de sauna, maar volgens mij hebben tegenwoordig veel mensen datzelfde idee. Dus dan blijf ik er liever weg. Dit jaar had ik het idee om toch maar weer eens een boom op te zetten en het thuis gezellig te maken. Maar voor hetzelfde geld boek ik op 24 december een ticket naar Thailand.’

‘Kerst wordt hier in Nicaragua alleen op 24 december gevierd. In mijn geval zit ik ieder jaar bij mijn schoonfamilie. Ik zit vaak al als eerste aan tafel, omdat iedereen er twee uur over doet om zich klaar te maken. Mijn schoonvader onderzoekt nog halsoverkop een patiënt, mijn vrouw is in de weer met make-up en een mooie jurk en gaat ook altijd naar de avondmis. En ik zit daar als klokgerichte Hollander al met honger te wachten. We hadden acht uur gezegd, denk ik dan. Ik zou ook graag te laat willen komen, maar krijg het jammer genoeg niet uit mijn systeem. We eten uiteindelijk pas rond een uur of elf. Dan nemen we onze goede voornemens door, die traditie heb ik ingebracht. Om twaalf uur gaat iedereen elkaar zoenen en vuurwerk afsteken, alsof het oud en nieuw is. En op oudejaarsavond doen ze het weer.’

‘In mijn ouderlijk huis staat altijd een kerststal onder de boom. Maar mijn broer en ik bedachten eens, toen we nog klein waren, dat in de periode voor kerst het beeldje van kindje Jezus op de zolder van de stal moet staan. Kindje Jezus werd immers pas geboren met kerst. Op kerstavond plukten we hem traditioneel van de zolder om hem tussen de os en de ezel te planten in zijn kribbe. Maar naarmate we ouder werden, wilden we Jezus wel eens vergeten van zolder te halen op kerstavond, waardoor hij in januari rechtsreeks van de zolder terug in de doos verdween. Dit jaar beloof ik beterschap en zal ik bij mijn ouders eerst controleren waar in de stal Jezus zich ophoudt.’