Ik heb Willem Wilmink wel eens gebeld, om hem te vertellen hoe goed ik zijn werk vond. Maar ik kreeg hem niet aan de telefoon. Nu ik zijn brieven heb gelezen, begrijp ik waarom: hij had telefoonangst. Hij was een bange man die op latere leeftijd terugverhuisde naar de straat in Enschede waar hij was geboren, tegenover zijn oude lagere school. Zo kon hij zichzelf elke middag nog uit school horen komen, terug naar een tijd dat hij nog niet bang was. Onbegrijpelijk overigens dat critici zijn poëzie aanvankelijk maar niks vonden. Neem alleen die regels over de notities die zijn vader in een verzameld werk had gemaakt: in een code / van strepen en stippen / steeg het water / hem naar de lippen.