Aan mijn kamer had ik nooit iets gedaan omdat ik altijd bij hem in België was. Het gordijn voor mijn raam was een vuilniszak, en op de vloer lag een matras. Veel meer was er niet. Het enige dat daar was, was mijn beste vriend in de kamer ernaast.
Ondanks die vriend was ik meteen weg toen ik ergens anders kon gaan wonen. Het was niet eens een keuze eigenlijk. <cliché aan> Ik moest daar weg om verder te kunnen gaan, om opnieuw te beginnen. <cliché uit>. Het was mijn ticket naar de toekomst. Dus verhuisde ik. Naar een gezellig uitgewoond grachtenpand vlakbij het Centraal Station. Ik trok in bij vier vreemden, maar het had niet beter kunnen uitpakken. De vreemden werden vrienden. We gingen samen op vakantie, naar festivals en de klote. We maakten ruzie om de afwas die ik niet deed. Alles viel als een tetrisblokje op zijn plek.
In de afgelopen twee jaar is er veel veranderd. Ik werd bijvoorbeeld heel gelukkig. Door van alles, maar ook door mijn huisgenoten, door ons huis. Maar zoals altijd blijft niets hetzelfde. In Januari van dit jaar wisten we dat er dingen zouden gaan veranderen. Dat twee van ons ook een ticket naar de toekomst hadden gekocht. Terwijl ik dit schrijf liggen ze voor de laatste keer hier in huis te slapen. De een in de kamer onder mij en de ander in een kamer naast mij. Morgen verhuizen ze. Het valt me zwaar. Het is alsof de betovering wordt verbroken. Alsof we volwassen moeten worden.
Op een stukje muur in mijn kamer, bij het raam waar we altijd zitten, schreven we met een stift ‘So wie es ist bleibt est nicht’. Een zin van de Duitse dichter Bertolt Brecht, maar vooral ook van café Brecht waar die zin op de muur staat (en ook het wachtwoord van de wifi is). De muren in mijn kamer waren lichtbruinig - want dat vond ik toen mooi - en afgelopen week verfde ik alles wit. Maar dat ene stukje muur heb ik hetzelfde gelaten. Zodat er toch iets is dat niet verandert. Zodat er toch iets een heel klein beetje wel Bleibt wie es ist.