Al langer zag ik dat er iets met de gezichten van vrienden aan de hand was. Iets met hun mimiek, hun uitdrukkingen. Alsof ik al hun uitwendige emoties eerder had gezien. Maar dan niet bij hen zelf. Ik kon mijn vinger er niet op leggen. Totdat een vriend na het maken van een grapje LOL! riep en vervolgens een gekke grijns met veel tanden trok. In slowmotion deinsde ik een stukje naar achter en keek bedenkelijk, met zo’n frons boven één oog. De vriend deed hetzelfde. En toen viel het kwartje. Eindelijk kon ik mijn vinger er op leggen en dat deed ik dan ook.
Wat ik heb ontdekt: onze menselijke uitdrukkingen - verbonden met onze diepste gevoelens - worden langzaam geannexeerd door de gele gezichtjes. Door de tekeningetjes die ironisch genoeg werden uitgevonden om op apparaten geschreven tekst met emoties te ondersteunen. Ze worden langzaam de baas. Met andere woorden: we worden overgenomen door emoji’s en er is niets wat we kunnen doen.
Terwijl je de alinea hierboven las schrok je en legde je waarschijnlijk beide handen op je wangen. Inderdaad, de schreeuw-emoji. En nu doe je die frons waar ik het eerder over had. En nu doe je die emoji met rode wangen en twee hele grote verbaasde ogen. Dat bedoel ik dus.
Als je gaat letten op de mimiek van mensen om je heen, op straat, op je werk en in de trein kan je niet anders dan concluderen dat het leven een grote emoji is. Ook op televisie laat menigeen zich beïnvloeden. Van nieuwslezers (recht mondje, streepjesogen) tot Ivo Niehe (hartjesogen) tot Patty Brard (ogen als kruisjes en pijpmondje). Iedereen gebruikt de uitdrukkingen van de op dit moment beschikbare emoji’s in het echte leven, op zijn eigen gezicht. Maar het gaat verder dan dat. Kijk om je heen: de vrouw met de rode jurk is overal! De omhooggestoken duim is overal! Om over de lachende drol nog maar te zwijgen! Vergeet The Matrix, we leven in The Emoji. Het is overal mensen!
Wat is nog echt als onze gevoelens zijn gebaseerd op tekeningetjes? Wie zijn wij als we langzaam de tekeningetjes worden die we zelf hebben bedacht?
We veranderen langzaam in computers. En dat is maar goed ook. Knipoog.