Iemand liet zijn hond uit, voor een café stond een groepje jongens te roken. Een hoertje hing verveeld tegen een lantarenpaal. Op straat in Kopenhagen was niets bijzonders te zien, terwijl er even daarvoor op dertig meter van onze Airbnb een aanslag was gepleegd. Later zou er nog een volgen. Ik bevond me in de brandhaard van Europa, maar op straatniveau was daar niets van te merken. Het leven ging weer eens door.
Toen ik het nieuws las op mijn mobieltje gebeurde er weinig met me, heel anders dan ‘toen met Parijs’. Die aanslag raakte me. Parijs is achteraf gezien dan ook veel beter in de markt gezet. ‘Daar gaan we weer’ leek iedereen in Kopenhagen te denken. Al snel maakte ik met vrienden grapjes, dat de dader niet echt zijn best heeft gedaan. En origineel was hij ook al niet. Hoe vreselijk ook, het deed niemand echt iets. Dat komt omdat we inmiddels erger zijn gewend. Parijs kwam lekker onverwacht en was vernieuwend. De aanslag in Kopenhagen komt een beetje saai over. Er zijn gewoon twee mensen doodgeschoten, dat is alles, kan gebeuren. Als professionele terrorist kan je daar in 2015 echt niet meer mee aankomen. Ik denk dat als een terrorist op een meisje van 12 afloopt en zegt ‘Hee jij daar, ik ga je neerschieten!’ zij met haar ogen zal rollen en zal antwoorden dat ‘schieten zó 1999 is’. Er is steeds meer nodig.
We zijn verpest door de onthoofdingsvideo’s van IS. Voor alles zonder bloed en losse hoofden haal ik mijn schouders op. In de terroristen scene is IS trendsetter. Hun marketingapparaat is zo Amerikaans dat het nooit lang meer kan duren tot ze een geurtje (‘The Smell of Blood’) of kledinglijn (‘Fashion 2 Die 4’) uitbrengen.
Maar als mensen onthoofden in filmpjes nu in de mode is, wat zal dan over tien jaar 'in' zijn?