Ik ga een week op vakantie, maar ik doe net alsof ik jaren weg ga en er niets uitgesteld kan worden tot na die vakantie. De vertrekdag is de deadline voor alles.
Alles moet gewassen, opgeruimd en afgehandeld. Niets mag meer worden uitgesteld.
Plotseling moet de knoop aan de blouse worden gezet die daar al drie maanden op ligt te wachten. Een blouse die ik niet eens mee wil nemen op reis.
Als kind kwam niets me absurder voor dan het huis stofzuigen vlak voor je weggaat. Met groeiende verbazing zag ik mijn moeder in de weer. Waarom een huis schoonmaken dat je verlaat?
Hoe ouder je wordt, hoe belangrijker het lijkt te worden hoe je de boel achterlaat.
Terwijl ik als kind natuurlijk groot gelijk had.
Je kunt wel zeggen: wat een fijn idee dat ik op reis kan denken dat de boel netjes is thuis.
Maar juist als ik op reis ben, komt dat hele huishouden me futiel voor, dus eenmaal ver weg, interesseert het me geen hol hoe het er thuis uitziet. Het zijn die dagen voor je weggaat waarin je het huishouden zo gewichtig maakt.
Toen ik op kamers ging was ik gewaarschuwd voor het huishouden. Dat er een hoop bij kwam kijken, dat ik niet kon koken en nog geen raam kon lappen.
Nou had mijn eerste kamer geen raam, dus dat probleem was al opgelost. En dat ik niet kon koken bleek ook al niet erg, want ik was dol op huzarensalade, en met zo’n grote bak deed ik een week. Dat een huis schoon moest zijn, vond ik geen must, en een kamer van twaalf vierkante meter vergde ook weinig onderhoud. Het huishouden bleek een zwaar overschat gebeuren.
Maar hoe ouder je wordt, hoe belangrijker je het maakt. Net zoals ruimte. Op een dag heb je een groter huis nodig, want je groeit eruit. Ja, omdat je te veel troep om je heen verzamelt om zo een flink huishouden te kweken dat met de dag niet alleen in omvang maar ook in belang groeit. Wat een achteruitgang.