Hartziekte

Ik deed mee aan een onderzoek in Soesterberg bij tno waarbij ik mijn eigen novelle moest lezen. Tijdens het schrijven van die novelle was ik ook al eens ‘gemeten’, nu gebeurde dat tijdens het lezen.

Na afloop van de sessie zei de expert onder wiens leiding deze sessie zich voltrok dat ik wel een snelle hartslag had. Daarop vertelde hij dat tijdens de metingen in New York was gebleken dat mijn hartslag elke dag een stukje sneller was geworden. Of ik daar een verklaring voor had.

Dat had ik niet. Misschien had ik het idee dat het schrijven elke dag een beetje beter ging, maar of dat zo’n aanzienlijke invloed op mijn hartslag had, waagde ik te betwijfelen.

Wel begon ik me een beetje zorgen te maken om mijn hart. De afgelopen weken had ik veel tijd op de afdeling cardiologie van het amc doorgebracht – vanwege mijn moeder – en ik begon zelf, dat was uiteraard psychosomatisch, hartklachten te krijgen.

Ik voelde mijn linkerarm, pijn was een groot woord, en ik meende ook mijn hart te voelen, een lichte druk. Ik besefte uiteraard dat dit ontsproten was aan mijn fantasie. Je kunt de identiteit van je omgeving aan­nemen, dat is assimileren. Je kunt ook de ziektes van je omgeving overnemen, dat is assimileren plus.

Al geef ik toe dat sommige ziektes besmettelijk zijn. Je zegt: ‘Jij hebt me aangestoken.’ Je zegt niet: ‘Ik heb me geassimileerd aan jouw verkoudheid.

’Mijn moeder zei vroeger overigens altijd: ‘Jij hebt me doodziek gemaakt met die griep van jou.’

De inbeelding dat ik een hartziekte had werd zo sterk dat ik me afvroeg of ik de cardioloog van mijn moeder niet moest aanspreken met de vraag of hij me ook wilde behandelen. Uit angst te worden uitgelachen durfde ik die stap niet te zetten.

Wel vroeg ik me af of je kon sterven aan ingebeelde ziektes, aan fictie dus.

Fictie is vaak net zo onschuldig als een griepje, maar sommige fictie is dodelijk. ­Althans, dat is mijn vermoeden.