Lang ben ik een groot voorstander geweest van sokken; een man hoort sokken te dragen of kniekousen. Mijn moeder was een liefhebber van de kniekous. Als de middagtemperatuur beneden de tien graden bleef, kreeg ik kniekousen aangetrokken. Ook kreeg ik bij die temperaturen een onderhemd aan. Het onderhemd heb ik in mijn puberteit vaarwel gezegd en ook kniekousen draag ik nog maar zelden. Wel besteed ik al bijna tien jaar extra aandacht aan mijn sokken.
Tijdens een literaire avond in Duitsland, ik weet niet meer waar, zat ik op een podium te praten over, nou ja, waar je op dat soort avonden over praat en na afloop kwam een dame op me af. Ze zal een jaar of vijftig zijn geweest en ze zei: ‘Ik wil geen boek laten signeren, maar ik kon mijn ogen niet van je sokken afhouden. Ik zou je graag een paar sokken cadeau willen doen. Heb je morgen tijd om met mij sokken te kopen?’
Sinds die tijd besteed ik dus extra aandacht aan de sokken.
Maar verleden zomer heb ik een paar loafers gekocht, in een opwelling. Het was warm en de loafers waren in de aanbieding, bovendien kon ik de verkoopster niet weerstaan toen ze zei: ‘Dit is heel bijzonder krokodillenleer.’
Wat mij betreft is krokodillenleer zelf al bijzonder, maar ik vroeg niet verder en schafte de loafers aan.
Het was duidelijk dat je met blote voeten in de loafers moest stappen. Ik heb ze met veel plezier gedragen, onder andere toen ik een parenclub bezocht in Zuid-Frankrijk. In een parenclub is het van belang dat je een schoen snel en betrekkelijk ongemerkt aan en uit kan trekken; een slipper is voor een nette parenclub net iets te informeel.
Op literaire avonden droeg ik de loafers echter niet. Tot ik aan een avond in Parijs met Frédéric Beigbeder deelnam. Hij droeg loafers en ik bewonderde zijn enkels. Het was ook heerlijk nazomerweer, moet worden gezegd.
De dagen daarna bestudeerde ik mijn enkels en ik geloof dat ook mijn enkels getoond mogen worden. Bovendien kan het ook op literaire avonden nuttig zijn je schoenen ongemerkt uit en weer aan te trekken.